Claude Neal was the last “spectacle lynching” in the United States. Although spectacle and lynching are words that don’t go together in this case they did. Emory’s Associate Professor of African American Studies, Carol Anderson, takes you through what justice looked like for Claude Neal.
Wanneer onrecht diepgeworteld is in de samenleving en zowel levens als instituties vormt, wordt het moeilijker om het te zien — en nog moeilijker om het te stoppen.
When injustice is deeply rooted in society, shaping both lives and institutions, it becomes harder to see — and harder to stop.
Page Description
Injustice is embedded and rooted in society, shaping lives and systems. This page explores how norms, attitudes, and failures contribute to its persistence.
The Persistent Force of Injustice in Society
English
Dutch
English
Injustice doesn’t always appear as an isolated event—it’s woven into the very fabric of society. It’s embedded in the attitudes, behaviors, and systems that shape how we interact with one another. Over time, this subtle influence can become rooted, making it difficult to recognize and even harder to dismantle. When people in positions of power—whether they be law enforcement, medical professionals, or public servants—fail to uphold their responsibilities, they perpetuate a cycle that allows injustice to thrive.
This page delves into how these systemic issues, ingrained societal norms, and personal failures not only contribute to the persistence of injustice but also shape the lives of the innocent. By understanding the deeply embedded nature of these problems, we can begin to unroot them and strive for a fairer, more just society.
Dutch
Onrecht Ingebed en Geworteld in de Samenleving
Onrecht verschijnt niet altijd als een geïsoleerd incident—het is geweven in het weefsel van de samenleving. Het is ingebed in de houdingen, gedragingen en systemen die bepalen hoe we met elkaar omgaan. Na verloop van tijd kan deze subtiele invloed geworteld raken, waardoor het moeilijk wordt om te herkennen en nog moeilijker om te ontmantelen. Wanneer mensen in machtsposities—of het nu gaat om wetshandhavers, medische professionals of openbare dienaren—hun verantwoordelijkheid niet naleven, dragen zij bij aan een cyclus die onrecht laat voortduren.
Deze pagina duikt in hoe deze systemische problemen, ingebedde maatschappelijke normen en persoonlijke mislukkingen niet alleen bijdragen aan de aanhoudbaarheid van onrecht, maar ook de levens van onschuldigen vormen. Door de diepgewortelde aard van deze problemen te begrijpen, kunnen we beginnen ze te ontwortelen en streven naar een rechtvaardiger, eerlijker samenleving.
1 Injustice: Ingrained in Society
English
Dutch
English
Much like the relationship between Hyacinth and Liz from Keeping Up Appearances, where Liz wryly remarks, “It’s ingrained in my mind,” there are things that, over time, become second nature — things that we don’t question anymore because they’ve been deeply embedded in our lives and interactions. In their case, it’s Hyacinth’s obsession with appearances; in ours, it’s the injustice that quietly persists in the systems we trust.
Just as Liz has come to expect Hyacinth’s antics, many have come to expect that injustice will be swept under the rug, overlooked, or simply not addressed. Over time, these injustices become ingrained — not just in the systems we rely on, but in the minds of those who perpetuate them. The injustice of the innocent being wronged is often so entrenched that it becomes invisible or normalized. And much like Liz, who knows that Hyacinth’s behavior is unavoidable, society has, in many ways, grown accustomed to the unfairness.
But the real question is: Why has this become so ingrained?
Just as Liz eventually learns to navigate Hyacinth’s constant interference, we, too, have learned to navigate a justice system that sometimes seems more concerned with its own flaws than with delivering fairness.
Dutch
Onrecht: Gegrift in de Samenleving
Net zoals de relatie tussen Hyacinth en Liz in Keeping Up Appearances, waar Liz gevat opmerkt: “Het zit in mijn systeem,” zijn er zaken die met de tijd tot vanzelfsprekendheid verworden — dingen die we niet meer in twijfel trekken omdat ze diep ingegoten zijn in ons leven en onze interacties. In hun geval gaat het om Hyacinth’s obsessie met uiterlijk vertoon; in ons geval om het onrecht dat stilzwijgend voortwoekert in de systemen die we vertrouwen.
Net zoals Liz Hyacinth’s fratsen is gaan verwachten, hebben velen leren aannemen dat onrecht onder het tapijt wordt geveegd, over het hoofd gezien of gewoon niet wordt aangepakt. In de loop der tijd wordt dit onrecht gegrift — niet alleen in de systemen waar we op vertrouwen, maar ook in de hoofden van degenen die het in stand houden. Het onrecht dat onschuldigen wordt aangedaan is vaak zo geworteld dat het onzichtbaar of genormaliseerd lijkt. En net als Liz, die weet dat Hyacinth’s gedrag onvermijdelijk is, is de samenleving op veel manieren gewend geraakt aan deze onrechtvaardigheid.
Maar de échte vraag is: waarom is dit zo gegrift geraakt?
Net zoals Liz uiteindelijk leert omgaan met Hyacinth’s constante inmenging, hebben ook wij geleerd een rechtssysteem te navigeren dat soms meer oog lijkt te hebben voor zijn eigen tekortkomingen dan voor het waarborgen van eerlijkheid.
2 Serious Questions Mount – Who’s Asleep at the Wheel?
English
Dutch
English
The Ferocious Murder of Diane Sindall – A Case That Demands Accountability
This series of videos examines the savage 1970 murder of Diane Sindall and the deeply flawed investigation that led to the wrongful conviction of Peter Sullivan — who, after 38 years in prison, was finally exonerated by DNA evidence.
Court rules original trial unsafe following fresh review. Serious doubts are raised about how the case was handled. Vital leads appear to have been overlooked. Crucial evidence may have been missed or ignored. Was justice truly served—or was it derailed by incompetence, indifference, or worse?
The phrase “Who’s asleep at the wheel?” cuts to the core of the issue. It asks who was in charge—and who failed catastrophically in their duty to protect the public and uphold justice.
This case is a chilling reminder of how institutional failure and passive complicity can allow injustice not just to occur, but to become embedded in the very systems meant to prevent it.
Dutch
De Meedogenloze Moord op Diane Sindall – Een Zaak die om Verantwoording Vraagt
Deze videoserie onderzoekt de gruwelijke moord op Diane Sindall in 1970 en het ernstig gebrekkige onderzoek dat leidde tot de onterechte veroordeling van Peter Sullivan — die na 38 jaar gevangenisstraf uiteindelijk werd vrijgesproken dankzij DNA-bewijs.
Rechtbank oordeelt dat het oorspronkelijke proces onveilig was na hernieuwd onderzoek. Er rijzen serieuze twijfels over de wijze waarop de zaak is aangepakt. Belangrijke sporen lijken te zijn genegeerd. Cruciaal bewijs is mogelijk over het hoofd gezien of bewust buiten beschouwing gelaten. Werd er werkelijk recht gedaan — of ontspoorde het proces door onbekwaamheid, onverschilligheid, of erger?
De uitdrukking “Wie zat er te slapen achter het stuur?” raakt de kern van de kwestie. Wie droeg de verantwoordelijkheid—en wie faalde op schokkende wijze in zijn plicht om het publiek te beschermen en recht te waarborgen?
Deze zaak is een huiveringwekkende herinnering aan hoe institutioneel falen en passieve medeplichtigheid onrecht niet alleen mogelijk maken, maar het ook verankeren in de systemen die het juist hadden moeten voorkomen.
We always believe Peter was innocent
Innocent man released after 38 years in jail
The ferocious murder of Diane Sindall, reconstruction and investigation, Peter Sullivan
16 aug 2023
3 Injustice at 20 — And the Fight to Survive It
At just 20, Raphael Rowe began a 12-year ordeal in prison — punished for a crime he did not commit
English
Dutch
English
At just 20 years old, Raphael Rowe was wrongfully convicted of murder and robbery, sentenced to life in prison despite serious flaws in the evidence. In his TEDx talk, he recounts the psychological torment of spending 12 years behind bars — much of it in solitary confinement — for a crime he didn’t commit. Through resilience, self-education, and a relentless pursuit of truth, Rowe finally cleared his name. Today, he uses his voice as a journalist to expose injustice and push for reform.
Dutch
Op slechts 20-jarige leeftijd werd Raphael Rowe onterecht veroordeeld voor moord en overval, en kreeg hij levenslang, ondanks grote gebreken in het bewijs. In zijn TEDx-lezing vertelt hij over de psychologische ontberingen van 12 jaar gevangenschap — vaak in eenzame opsluiting — voor een misdaad die hij niet heeft gepleegd. Door veerkracht, zelfstudie en een onverzettelijke zoektocht naar waarheid wist hij zijn naam te zuiveren. Vandaag zet hij zich als journalist in om onrecht aan het licht te brengen en het systeem te hervormen.
English
Dutch
English
In his TEDxWarwick talk, “Life After My Lockdown,” Raphael Rowe recounts the harrowing experience of being wrongfully convicted at the age of 20 for a murder and series of robberies he did not commit. As part of the so-called “M25 Three,” Rowe was sentenced to life imprisonment in 1990, despite significant discrepancies in the evidence, including eyewitness descriptions that did not match the accused and the use of perjured testimony .UNILAD+5The Scottish Sun+5EachOther+5
During his 12 years in some of the UK’s toughest prisons, Rowe endured extreme psychological and physical hardships. He spent extended periods in solitary confinement, witnessed acts of violence, and went on a hunger strike in a desperate plea for justice . Despite these challenges, he remained steadfast in his innocence, dedicating his time to studying law and journalism. His relentless pursuit of justice culminated in the quashing of his conviction in 2000, after it was revealed that crucial evidence had been withheld during his trial .Wikipedia+13Justice versus Conscience+13UNILAD+13The Scottish Sun+1bbc.com+1
Today, Raphael Rowe is a prominent investigative journalist and the host of Netflix’s “Inside the World’s Toughest Prisons,” using his platform to shed light on issues within the criminal justice system and advocate for reform.Uma Revista+4Reddit+4YouTube+4
For a deeper insight into his journey, you can watch his TEDx talk here: A Red Flag
Dutch
In zijn TEDxWarwick-lezing, “Life After My Lockdown”, vertelt Raphael Rowe over de ingrijpende ervaring van een onterechte veroordeling op 20-jarige leeftijd voor een moord en een reeks overvallen die hij niet heeft gepleegd. Als onderdeel van de zogeheten “M25 Three” werd Rowe in 1990 tot levenslange gevangenisstraf veroordeeld, ondanks grote tegenstrijdigheden in het bewijs — waaronder ooggetuigenverklaringen die niet overeenkwamen met zijn uiterlijk, en valse getuigenissen die werden gebruikt.
Tijdens zijn 12 jaar in enkele van de zwaarste gevangenissen van het Verenigd Koninkrijk doorstond Rowe extreme psychologische en fysieke ontberingen. Hij bracht lange periodes door in eenzame opsluiting, was getuige van gewelddaden, en ging in hongerstaking als wanhopige roep om gerechtigheid. Ondanks alles bleef hij vasthouden aan zijn onschuld en wijdde hij zijn tijd aan de studie van recht en journalistiek. Zijn onvermoeibare strijd leidde in 2000 tot de vernietiging van zijn veroordeling, nadat bleek dat cruciaal bewijs tijdens het proces was achtergehouden.
Vandaag de dag is Raphael Rowe een vooraanstaand onderzoeksjournalist en presentator van de Netflix-serie Inside the World’s Toughest Prisons, waarin hij misstanden in het rechtssysteem aan de kaak stelt en pleit voor hervorming.
Voor een dieper inzicht in zijn verhaal, kun je zijn TEDx-lezing hier bekijken: A Red Flag
4 A Disturbing Pattern: When Justice Is Turned Against the Innocent
English
Dutch
English
Coming into contact with cases like those of Jordan Trengrove, Liam Allan, and Andrew Makinson leaves one with a deep and lasting sense of unease — a growing awareness that something is fundamentally wrong in the very institutions designed to protect the innocent and seek the truth.
In the case of Jordan Trengrove, falsely accused of rape by Eleanor Williams, the cruelty he endured is almost beyond comprehension. He was branded a monster, his life destroyed in full public view — all based on fabrications that could have been disproven early on with even a minimal level of critical scrutiny. That this went as far as it did is not just a failure of procedure, it is a failure of basic human decency.
The case of Liam Allan shows a similarly chilling disregard for truth. Police had access to exonerating evidence — a download from the accuser’s phone stored on a DVD — yet failed to disclose it. Not through error, but through willful blindness. It raises urgent questions: How can such vital evidence be ignored? What kind of system allows that to happen?
Andrew Makinson’s ordeal adds to the pattern. And when viewed together, these cases do not appear as isolated mistakes. They point to something systemic: a culture of indifference, expediency, and in some instances, what seems like malicious intent. This is no longer just about poor judgment or limited resources — it is about the erosion of conscience within the justice system.
There are echoes here of the infamous case of the Scottsboro Boys, where racial prejudice and a thirst for quick convictions overruled truth, evidence, and fairness. The common thread across time and place is this: when a justice system becomes more invested in defending its procedures than in pursuing the truth, it begins to devour the very people it is meant to serve.
To witness these stories is to feel an obligation — not only to speak out, but to ask hard questions:
Who is accountable when justice fails so catastrophically?
How can a society that calls itself civilized tolerate such inhumanity against its own citizens?
And what does it say about us when we protect systems instead of people?
This is more than concern. This is a call to conscience. Because justice, if it is to mean anything at all, must begin with truth — and never forget the human cost when it is denied.
Dutch
Een Verontrustend Patroon: Wanneer Justitie Zich Tegen Onschuldigen Keert
Het in aanraking komen met zaken zoals die van Jordan Trengrove, Liam Allan en Andrew Makinson laat een diepe, knagende onrust achter — een groeiend besef dat er iets fundamenteel mis is binnen de instellingen die geacht worden onschuldigen te beschermen en de waarheid te achterhalen.
In het geval van Jordan Trengrove, die vals werd beschuldigd van verkrachting door Eleanor Williams, is de wreedheid die hij moest doorstaan nauwelijks te bevatten. Hij werd publiekelijk als een monster neergezet, zijn leven verwoest — gebaseerd op verzinsels die al in een vroeg stadium met minimale kritische blik hadden kunnen worden weerlegd. Dat dit zover heeft kunnen komen, is niet alleen een procedurele mislukking, maar ook een diep moreel falen.
De zaak van Liam Allan toont eenzelfde verontrustende minachting voor de waarheid. De politie beschikte over ontlastend bewijs — een download van de telefoon van de aanklaagster, opgeslagen op een dvd — maar maakte het niet bekend. Niet per ongeluk, maar doelbewust. Dat roept urgente vragen op: Hoe kan zulke essentiële informatie genegeerd worden? Wat zegt dat over een systeem dat zoiets toelaat?
De zaak van Andrew Makinson past in ditzelfde patroon. En bij het bekijken van deze zaken als geheel dringt zich een pijnlijke conclusie op: dit zijn geen op zichzelf staande fouten. Ze wijzen op iets systemisch — een cultuur van onverschilligheid, gemakzucht en soms zelfs kwaadwillendheid. Het gaat hier niet langer om vergissingen of beperkte middelen — het gaat om een afbrokkelend geweten binnen het rechtssysteem.
Er zijn echo’s te horen van de beruchte zaak van de Scottsboro Boys, waarin raciale vooroordelen en de honger naar snelle veroordelingen de waarheid, het bewijs en de eerlijkheid ondergeschikt maakten. Wat deze zaken door de tijd heen verbindt, is dit: wanneer een rechtssysteem meer gericht raakt op het beschermen van zijn procedures dan op het achterhalen van de waarheid, begint het de mensen op te slokken die het zou moeten dienen.
Het zien van deze verhalen wekt niet alleen bezorgdheid, maar ook een morele verplichting: om vragen te stellen, om niet te zwijgen.
Wie draagt de verantwoordelijkheid als justitie zo catastrofaal faalt?
Hoe kan een samenleving die zichzelf als beschaafd beschouwt, zulke onmenselijkheid tolereren jegens haar eigen burgers?
En wat zegt het over ons als we systemen beschermen in plaats van mensen?
Dit gaat verder dan bezorgdheid. Dit is een oproep tot geweten. Want als rechtvaardigheid nog iets moet betekenen, dan begint het met de waarheid — en met het nooit vergeten van de menselijke prijs die wordt betaald wanneer die waarheid wordt genegeerd.
Rooted
Embedded
Rooted
Having developed from something.
The problems were rooted in the area’s history.
Very strong and firmly fixed.
Deeply rooted loyalty
Cambridge Dictionary
Embedded
Fixed into the surface of something.
Embedded in The thorn was embedded in her thumb.
If an emotion, opinion, etc. is embedded in someone or something, it is a very strong or important part of him, her, or it.
Embedded in A sense of guilt was deeply embedded in my conscience.
An embedded journalist or reporter travels with and is protected by a unit of soldiers during a war.
Cambridge Dictionary
Embedded — This suggests that injustice has been deeply ingrained in the fabric of society over time, like a hidden force or an issue that weighs down on people, often unnoticed or ignored. It feels subtle and persistent, just like how we might describe an idea or a behavior that becomes second nature over time.
Rooted — This adds a stronger emphasis on how injustice isn’t just something that happens but something that has grown and taken hold. It’s a more visible and forceful image of how these injustices are entrenched and not easily removed.
Together, they complement each other perfectly:
“Embedded” speaks to how it is hidden or deeply integrated into the system.
“Rooted” emphasizes that it has grown in a way that affects the very structure of society.
This title not only describes how injustice operates within society but also hints at the need to address both its subtle influence and its deep, systemic nature.
5 ✅ When Justice Becomes Injustice — and the World Looks Away
English
Dutch
English
What triggers an unsafe prosecution — even when innocence is clear?
It is one of the most disturbing patterns in legal history: a person is innocent, was not there, the evidence shows it — and still, the system proceeds as if guilt is certain. From the Scottsboro Boys in 1930s Alabama to Peter Sullivan in modern-day Britain, the story repeats. In each case, justice begins to fail the moment institutions stop asking the right questions and start defending their own authority. When facts are inconvenient, they are ignored. When doubt arises, it is buried. In the Post Office scandal, the flaws in the software were obvious and undeniable — yet still, an entire system conspired to maintain a false narrative. This is how wrongful convictions happen: not just through error, but through deliberate avoidance, silence, and the refusal to confront truth. When someone is seen as “not the type” to commit a crime, yet still ends up convicted, the system has done something far worse than make a mistake — it has rewritten reality to fit its own purposes.
Dutch
Wat zet een onterechte vervolging in gang — zelfs wanneer de onschuld duidelijk is?
Het is een van de meest verontrustende patronen in de juridische geschiedenis: een persoon is onschuldig, was er niet bij, het bewijs toont dat aan — en toch gaat het systeem door alsof schuld vaststaat. Van de Scottsboro Boys in Alabama in de jaren 30 tot Peter Sullivan in het moderne Groot-Brittannië, steeds weer keert hetzelfde verhaal terug. Justitie begint te falen op het moment dat instellingen stoppen met het stellen van de juiste vragen en in plaats daarvan hun eigen gezag gaan verdedigen. Wanneer feiten onwelgevallig zijn, worden ze genegeerd. Wanneer twijfel opkomt, wordt die onderdrukt. In het Post Office-schandaal waren de gebreken in de software overduidelijk — en toch werkte een heel systeem samen om een vals verhaal in stand te houden. Zo ontstaan onterechte veroordelingen: niet alleen door fouten, maar door opzettelijke vermijding, stilzwijgen en de weigering de waarheid onder ogen te zien. Wanneer iemand bekendstaat als eerlijk en onschuldig, en toch wordt veroordeeld, dan heeft het systeem iets veel ergers gedaan dan zich vergissen — het heeft de werkelijkheid herschreven om zijn eigen belangen te dienen.
Please listen and watch to more video’s
6 “Right is Right” — and Why That Matters
English
Dutch
English
In the words of Sir Alan Bates, “Right is right.” This simple statement stands in stark contrast to the way institutions often behave when confronted with their own wrongdoing. Whether it’s about compensating innocent Subpostmasters, or correcting a wrongful conviction like that of Peter Sullivan, the pattern is the same: delay, denial, deflection. But right is not a matter of convenience. It’s a matter of principle. And when systems fail to act on what is right, even when they know the truth, then justice becomes theatre — a show, not a remedy.
When people like Alan Bates speak, with calm authority and truth, it cuts through noise. And when drama puts that truth on screen, it removes the safe distance that allows institutions to delay or deflect.
Dutch
“Right is right” — en waarom dat ertoe doet
In de woorden van Sir Alan Bates: “Right is right.” Deze eenvoudige uitspraak staat in scherp contrast met het gedrag van instellingen wanneer zij worden geconfronteerd met hun eigen fouten. Of het nu gaat om het compenseren van onschuldige Subpostmasters of het rechtzetten van een onterechte veroordeling zoals die van Peter Sullivan — het patroon is hetzelfde: vertraging, ontkenning, afleiding. Maar rechtvaardigheid is geen kwestie van gemak. Het is een kwestie van principe. En wanneer systemen weigeren te doen wat juist is, zelfs wanneer de waarheid bekend is, dan wordt gerechtigheid een schijnvertoning — een toneelstuk, geen herstel.
Wanneer mensen zoals Alan Bates spreken, met rustige autoriteit en oprechtheid, snijdt het door alle ruis heen. En wanneer een televisiedrama die waarheid zichtbaar maakt, verdwijnt de veilige afstand die instellingen normaal gebruiken om te vertragen of af te leiden.
Exclusive: Sir Alan Bates Says the Government System to Compensate Victims Is Failing
12 mei 2025 #mrbatesvsthepostoffice #fujitsu #breakingnews
Sir Alan Bates tells this programme that victims of the post office scandal are still being failed by the government scheme set up to compensate them.
He says only half of the compensation claims of the original group have been settled.
Broadcast on 12/05/25
English
Dutch
English
When Drama Reveals What Institutions Already Knew
The authorities knew. The truth about what happened to the Subpostmasters was not hidden from those in power — it was ignored. It took a television drama, Mr Bates vs The Post Office, to break through the silence. What official documents and inquiries failed to make real for the public, the drama achieved by telling the story with humanity and moral clarity. It showed what had always been known — but finally, it could no longer be unseen. That is the power of truth in the open.
Dutch
Wanneer een televisiedrama onthult wat de instanties al lang wisten
De autoriteiten wisten het. De waarheid over wat de Subpostmasters is aangedaan, was niet onbekend bij degenen met macht — ze kozen ervoor die te negeren. Het was een televisiedrama, Mr Bates vs The Post Office, dat door de stilte heen brak. Wat officiële documenten en onderzoeken niet wisten over te brengen aan het publiek, deed het drama wél — door het verhaal met menselijkheid en morele helderheid te vertellen. Het toonde wat altijd al bekend was — maar dit keer kon niemand het nog negeren. Dat is de kracht van waarheid in het volle licht.
7 Beneath the Laughter Hides a Truth About How We Respond When Reality Breaks Through
Licked Sushi Prank
31 mei 2011
Shoppers at the mall are asked to sample some sushi rolls from a sushi stand. The shoppers happily try some of the delicious raw fish – yum, tuna and salmon maki! – but then they start watching how the chef prepares the food. It turns out the chef creates these delicious California rolls by running his tongue up and down the seaweed. Yes, that’s right – he licks them. The prank victims are horrified and disgusted that they just ate food which had been licked first.
A presentation of JustForLaughsTV, the official Just For Laughs Gags YouTube channel. Home of the funniest, greatest, most amazing, most hilarious, win filled, comedy galore, hidden camera pranks in the world!
English
Dutch
English
At first glance, everything seems fine — just like in society, where trust is assumed. But sometimes, what lies beneath is deeply disturbing — turning stomachs in an instant.
This prank makes us laugh, but it also reveals how disgust can arise the moment truth breaks the surface. Much like injustice: hidden, then suddenly undeniable.
Dutch
Achter de lach schuilt een waarheid over hoe we reageren als de werkelijkheid zich plots aandient.
Op het eerste gezicht lijkt alles in orde — net zoals in de samenleving, waar vertrouwen vanzelfsprekend is. Maar soms is wat eronder ligt diep verontrustend — en keert je maag zich om in een oogwenk.
Deze grap brengt ons aan het lachen, maar laat ook zien hoe walging kan opkomen zodra de waarheid boven water komt. Net als onrecht: verborgen, en dan ineens onmiskenbaar.
Wat verankerd is, wordt onzichtbaar — totdat iemand het durft te zien.
What’s embedded becomes invisible — until someone dares to see it.
8 “Why This Page Exists” or “The System Is Not Broken — It’s Working As Designed”
English
Dutch
English
The title “Injustice Embedded and Rooted in Society” reflects more than individual failures. It points to something deeper: how injustice can become part of the very structure of institutions — normalized, hidden, and passed along as routine. When injustice is embedded, it is no longer an exception; it becomes the system itself. And when it is rooted in society, it grows from cultural habits, values, and power relations that resist accountability. This page exists to expose that reality — and to ask why it has been tolerated for so long.
The title “Injustice Embedded and Rooted in Society” is not just a description — it’s a warning. It tells us that injustice isn’t always loud or visible. Sometimes, it hides in procedures, in policies, in the language of authority. When injustice is embedded, it becomes routine — something the system no longer sees as wrong. And when it is rooted in society, it draws strength from our culture, our assumptions, even our silence.
That is why scandals like the Post Office case or the wrongful conviction of Peter Sullivan aren’t just about mistakes. They are about a system that protects itself, even at the cost of truth. This page exists to say what others look away from:
Dutch
De titel “Onrecht dat in de samenleving is verankerd en geworteld” verwijst naar meer dan alleen individuele fouten. Het wijst op iets diepers: hoe onrecht deel kan worden van de structuur van instituties — genormaliseerd, verborgen en doorgegeven als routine. Wanneer onrecht verankerd is, is het geen uitzondering meer; het is het systeem geworden. En als het geworteld is in de samenleving, groeit het uit culturele gewoontes, waarden en machtsverhoudingen die zich verzetten tegen verantwoording. Deze pagina wil die werkelijkheid zichtbaar maken — en de vraag stellen waarom dit zo lang is getolereerd.
De titel “Onrecht dat in de samenleving is verankerd en geworteld” is geen beschrijving — het is een waarschuwing. Onrecht is niet altijd luid of zichtbaar. Soms verschuilt het zich in procedures, in beleid, in de taal van autoriteit. Wanneer onrecht verankerd is, wordt het routine — iets wat het systeem niet eens meer als fout herkent. En wanneer het geworteld is in de samenleving, put het kracht uit onze cultuur, onze aannames, en zelfs ons zwijgen.
Daarom gaan schandalen zoals het Post Office-drama of de onterechte veroordeling van Peter Sullivan niet alleen over vergissingen. Ze gaan over een systeem dat zichzelf beschermt, zelfs ten koste van de waarheid.
Deze pagina is er om te benoemen wat anderen liever ontwijken:
Onrecht blijft bestaan, niet omdat het machtig is — maar omdat het wordt geaccepteerd.
“Onrecht overleeft niet door zijn macht — maar door onze aanvaarding ervan.”
“Injustice survives not because it is powerful — but because it is accepted”
9 When Institutions Fail the People They Are Meant to Serve
English
Dutch
English
As mentioned in the opening line:
“When people in positions of power—whether they be law enforcement, medical professionals, or public servants—fail to uphold their responsibilities, they perpetuate a cycle that allows injustice to thrive.”
This principle extends beyond individuals—it applies to entire institutions and cultural bodies within society.
Certain entities, often seen as cultural, moral, or public service organizations, may actually play a dangerous role when their leaders prioritize self-interest over service. Whether in law, religion, education, or healthcare, the people entrusted with power may become more concerned with maintaining relationships with authority, preserving their status, or serving their own networks rather than acting according to a moral responsibility to those in need.
This dysfunction can be found in places that appear neutral or benevolent. A library board, for instance, may serve its own interests rather than promoting access, education, and the common good. Headmasters and school administrators might focus more on being in favor with local authorities than protecting students or staff. Boards of public institutions, child welfare agencies, and even churches and religious organizations can all fall into the same pattern: protecting power instead of following the ethical mission they are supposed to uphold.
The same applies to law enforcement. In many cities or towns, the mayor is also the head of the police. If there is a culture of informal influence—where silent expectations or unspoken directives take precedence over duty—the police can become dysfunctional. They may no longer serve public order or justice in an impartial way, but instead uphold selective authority or suppress inconvenient truths. For ordinary citizens, such dynamics are often invisible until the damage has been done. What appears to be a sound institution may, in reality, be part of a hidden mechanism of injustice.
And then there are individuals who appear to be active citizens—those who dedicate their free time to social initiatives, local causes, or public committees. On the surface, they present themselves as engaged and trustworthy. But when push comes to shove—when they are confronted with a real issue where their position or influence could make a difference—they fail to act. Their commitment proves superficial, and their public image collapses. This kind of false representation further weakens the trust that people place in society and its support structures.
And last but not least: there are the children. Especially those who grow up in poverty, or without proper care, protection, or attention. These are the children who do not receive what others take for granted—nurturing parents, stable homes, and equal chances. A healthy society must ensure that these children are not left behind. They too must grow up with the care and opportunities every child deserves. If a society fails to protect and support its most vulnerable, it fails its own future.
Dutch
Wanneer instellingen de mensen in de steek laten die ze zouden moeten dienen
Zoals in de openingszin werd gesteld:
“Wanneer mensen in machtsposities—of het nu gaat om wetshandhavers, medische professionals of publieke ambtsdragers—hun verantwoordelijkheden niet nakomen, houden ze een cyclus in stand waarin onrecht kan blijven voortbestaan.”
Dit principe reikt verder dan individuen alleen—het geldt ook voor hele instellingen en culturele lichamen binnen de samenleving.
Bepaalde entiteiten, die worden gezien als culturele, morele of publieke dienstverleners, kunnen juist een gevaarlijke rol spelen wanneer hun leiders zelfbelang boven dienstbaarheid stellen. Of het nu gaat om rechtspraak, religie, onderwijs of gezondheidszorg: mensen die met gezag zijn bekleed, kunnen meer bezig zijn met het behouden van goede relaties met de macht, het veiligstellen van hun positie of het dienen van hun eigen netwerken, dan met het naleven van hun morele verantwoordelijkheid jegens de mensen die hulp nodig hebben.
Deze disfunctie komt voor op plekken die ogenschijnlijk neutraal of zelfs welwillend zijn. Een bibliotheekbestuur kan bijvoorbeeld vooral handelen in eigen belang, in plaats van te zorgen voor toegang, educatie en het algemeen welzijn. Schooldirecteuren en bestuurders kunnen meer gefocust zijn op het behouden van een goede band met de lokale overheid dan op de bescherming van leerlingen of personeel. Besturen van publieke instellingen, instanties voor jeugdzorg, en zelfs kerken en religieuze organisaties kunnen allemaal verstrikt raken in hetzelfde patroon: macht beschermen in plaats van het volgen van de ethische missie waarvoor ze bestaan.
Hetzelfde geldt voor de politie. In veel steden en dorpen is de burgemeester ook het hoofd van de politie. Als er sprake is van een informele cultuur—waar stilzwijgende verwachtingen of onuitgesproken instructies zwaarder wegen dan plichtsbesef—kan de politie disfunctioneel worden. Dan dient zij niet langer het publieke belang of de rechtsorde op een eerlijke manier, maar handhaaft zij selectieve macht of onderdrukt zij ongemakkelijke waarheden. Voor gewone burgers blijven zulke mechanismen vaak onzichtbaar tot het kwaad al geschied is. Wat eruitziet als een gezonde instelling, kan in werkelijkheid deel uitmaken van een verborgen systeem van onrecht.
En dan zijn er de mensen die zich voordoen als actieve burgers—zij die hun vrije tijd besteden aan maatschappelijke initiatieven, lokale raden of vrijwilligerswerk. Op het eerste gezicht lijken zij betrokken en betrouwbaar. Maar wanneer het erop aankomt—wanneer zij worden benaderd om bij te dragen aan een oplossing of moreel standpunt in te nemen—blijkt hun inzet oppervlakkig en hun betrokkenheid onbetrouwbaar. Deze schijn van betrokkenheid ondermijnt opnieuw het vertrouwen dat mensen in de samenleving en haar structuren stellen.
En last but not least: de kinderen. Vooral zij die opgroeien in armoede, of zonder voldoende zorg, bescherming of aandacht. Het gaat om kinderen die niet ontvangen wat anderen als vanzelfsprekend ervaren—liefdevolle ouders, een stabiel thuis, en gelijke kansen. Een gezonde samenleving moet ervoor zorgen dat juist deze kinderen niet worden vergeten. Ook zij moeten kunnen opgroeien met de zorg en kansen die elk kind verdient. Als een samenleving haar meest kwetsbaren niet beschermt en ondersteunt, dan faalt zij in feite haar eigen toekomst.
10 Unprecedented Injustice – A Wound at the Heart of Our Society
English
Dutch
English
This scandal is not just a failure of systems or oversight. It is a wound—deep, deliberate, and sustained—inflicted on individuals whose only ‘crime’ was to trust the very institutions that were meant to protect them. When power is exercised without accountability, and truth is buried under years of denial, society itself begins to fracture. What was taken from the Subpostmasters cannot be measured in money alone; it was dignity, livelihood, freedom, and faith in justice. This wound, still open, demands not only redress—but remembrance.
Dutch
Dit schandaal is niet slechts een falen van systemen of toezicht. Het is een wond — diep, opzettelijk en langdurig toegebracht — aan mensen van wie de enige ‘fout’ was dat zij vertrouwen stelden in de instellingen die hen juist hadden moeten beschermen. Wanneer macht wordt uitgeoefend zonder verantwoording, en waarheid jarenlang wordt weggestopt, begint de samenleving zelf te barsten. Wat de subpostmasters is afgenomen, valt niet in geld uit te drukken; het was hun waardigheid, hun bestaan, hun vrijheid en hun geloof in gerechtigheid. Deze wond, nog steeds open, vraagt niet alleen om genoegdoening — maar ook om blijvende herinnering.
Geen fictie. Niet overdreven. Gewoon de waarheid.
Not fiction. Not exaggeration. Just the truth.