Justice versus Conscience

De zotte morgen” by Zjef Vanuytsel

de nacht sluipt weg de lucht verbleekt
de schimmen vluchten zwijgend
en aan de verre horizon
begint de zon te stijgen
en daar trekt uit de nevel op
de klaarte van de dageraad
met in zijn schoot geborgen
de zotte morgen

de stad ontwaakt de eerste trein
breekt door de stilte en op zijn
signaal begint de wildedans der dwazen
de mens kruipt uit zijn ledikant
denkt aan zijn werk en met zijn krant
ijlt hij nog halfslaperig door de straten
de wereld herneemt zijn zotte zorgen
het ritme van de zotte morgen

nu kleurt de einder rood en valt
de kou zacht door de ramen
de stilte vlucht voor al’t lawaai
dat opstijgt uit de straten
en daar is dan de morgen weer
een schaterlach en elke keer
verdrijft hij zonder schromen
de nacht de dromen

de stad wordt wild en auto’s razen
door zijn poorten en de laatste
rust wordt uit zijn schuilhoek gedreven
vogels vluchten vol verdriet
uit zijn torens want hun lied
wordt nu door niemand meer begrepen
mensen lopen naast elkaar
een verre groet een stil gebaar
want alles wordt nu door de tijd gemeten
de wereld herneemt zijn zotte morgen
het ritme van de zotte morgen

maar’t land zelf slaapt zijn roes nog uit
diep onder’t loof verscholen
hier komt geen mens of geen geluid
d’oneindige rust verstoren
terwijl de stad nu raast en schreeuwt
de morgen zijn bevelen geeft
wordt hier bij’t ochtendgloren
de dag geboren

en ook de kinderen en de dwazen
blijven tussen de rozen slapen
ver en veilig geborgen
voor het ritme van de zotte morgen

De zotte morgen” by Zjef Vanuytsel:

The foolish morning

The night slips away, the sky pales
The shadows flee in silence
And on the distant horizon
The sun begins to rise
And there emerges from the mist
The clarity of dawn
With in its lap cradled
The foolish morning

The city awakens, the first train
Breaks through the silence and at its signal
The wild dance of the fools begins
People crawl out of their beds
Thinking about their work, with their newspaper
They hurry still half-asleep through the streets
The world resumes its foolish worries
The rhythm of the foolish morning

Now the horizon turns red and
The cold gently comes through the windows
Silence flees from all the noise
Rising from the streets
And there is the morning again
A hearty laugh, and each time
It dispels without hesitation
The night, the dreams

The city becomes wild, and cars rush
Through its gates, and the last
Rest is driven out of its hiding place
Birds flee with sorrow
From its towers because their song
Is now understood by no one
People walk alongside each other
A distant greeting, a silent gesture
Because everything is now measured by time
The world resumes its foolish morning
The rhythm of the foolish morning

But the land itself is still sleeping off
Its intoxication, deeply hidden under the foliage
No human or sound disturbs
The infinite rest here
While the city now roars and shouts
Morning gives its orders
Here, in the morning light
The day is born

And also the children and the fools
Continue sleeping among the roses
Far and safely cradled
From the rhythm of the foolish morning