Justice versus conscience

One of the most famous biblical stories of the outstanding wisdom of King Solomon, which won the expression “The Judgment of Solomon” relates to the clever tactic by which Solomon resolved a literally unsolvable dispute. The story related in Kings 3:16-28, tells of two prostitutes who came before King Solomon, bringing with them a single baby boy.

Each mother told the same story: that they both lived together, that both had given birth to a child, that one child was dead in the morning and that the live child was hers. Each mother accused the other, that after having discovered that her child had died during the night, its mother had stolen the other mother’s live baby and replaced it with the dead child. Thus, each mother claimed, on waking up in the morning, she had discovered a dead child on her breast, which was not hers.

In a dispute such as this, where there is no evidence or witness, King Solomon’s solution is fascinating. After some deliberation, he called for a sword to be brought before him. He declared that there was only one fair solution, namely, that the live child should be split in two, each woman receiving half of the child. Upon hearing this terrible verdict, the baby’s true mother cried out in horror and anguish, “Please, My Lord, give her the live child – do not kill him!” However, the liar, in her bitter jealousy, exclaimed, “It shall be neither mine nor yours – divide it!” Realizing that a true mother’s instincts are to protect her child, Solomon instantly gave the baby to the real mother, who was willing to relinquish her baby in order to save its life.

King Solomon The story of Solomon’s audacious verdict, which flushed out the truth in the dispute and revealed who had spoken the truth and who had lied, has been often used metaphorically, to depict a decision, which may risk destroying the subject matter of the dispute itself, rather than allowing either disputing party to share in it. Ironically, of course, in the biblical story, Solomon in his wisdom indeed avoided the destruction of the subject matter of the dispute, namely the baby, and pronounced a true judgment, based on his profound knowledge of human nature.

Een van de beroemdste bijbelse verhalen over de voortreffelijke wijsheid van koning Salomo, die de uitdrukking “Het oordeel van Salomo” kreeg, heeft betrekking op de slimme tactiek waarmee Salomo een letterlijk onoplosbaar geschil oploste. Het verhaal in Koningen 3:16-28 gaat over twee prostituees die voor koning Salomo kwamen en een jongetje meebrachten.

Elke moeder vertelde hetzelfde verhaal: dat zij beiden samenwoonden, dat beiden een kind hadden gebaard, dat het ene kind ‘s morgens dood was en dat het levende kind van haar was. Elke moeder beschuldigde de andere, dat de moeder, nadat zij had ontdekt dat haar kind ‘s nachts was gestorven, de levende baby van de andere moeder had gestolen en vervangen door het dode kind. Zo beweerde elke moeder dat zij, toen zij ‘s morgens wakker werd, een dood kind aan haar borst had ontdekt dat niet van haar was.

In een geschil als dit, waar geen bewijzen of getuigen zijn, is de oplossing van koning Salomo fascinerend. Na enig beraad riep hij een zwaard voor zich. Hij verklaarde dat er maar één eerlijke oplossing was, namelijk dat het levende kind in tweeën moest worden gedeeld, waarbij elke vrouw de helft van het kind kreeg. Bij het horen van dit vreselijke vonnis riep de echte moeder van de baby vol afschuw en angst uit: “Alstublieft, Mijn Heer, geef haar het levende kind – dood het niet!” Maar de leugenaar riep in haar bittere jaloezie uit: “Het zal noch van mij noch van jou zijn – verdeel het!” Salomo besefte dat de instincten van een echte moeder zijn om haar kind te beschermen en gaf de baby onmiddellijk aan de echte moeder, die bereid was haar baby af te staan om het leven te redden.

Koning Salomo Het verhaal van Salomo’s stoutmoedige uitspraak, die de waarheid in het geschil aan het licht bracht en onthulde wie de waarheid had gesproken en wie had gelogen, is vaak metaforisch gebruikt, om een beslissing uit te beelden die het risico inhoudt dat het onderwerp van het geschil zelf wordt vernietigd, in plaats van dat een van de partijen in het geschil er deel aan heeft. Ironisch genoeg vermijdt Salomo in het bijbelverhaal in zijn wijsheid inderdaad de vernietiging van het voorwerp van het geschil, namelijk de baby, en spreekt hij een waar oordeel uit, gebaseerd op zijn diepgaande kennis van de menselijke natuur.