Justice versus Conscience

How Institutions Rewrote the Truth to Serve Their Own Interests

One of the most disturbing aspects of the Post Office scandal is how language was used — not to reveal the truth, but to obscure it. Across testimony after testimony, we see not only poor decision-making, but a consistent effort to reshape the narrative. Those in positions of responsibility did not simply make mistakes; they reworded reality to protect themselves and the institution.

George Thomson: The Contract as Deterrent

George Thomson, former head of the National Federation of SubPostmasters (NFSP), repeatedly justified the Post Office’s conduct by pointing to the contract that Subpostmasters had signed. During a long and often frustrating cross-examination by Edward Henry KC, Thomson suggested that the contract itself acted as a kind of deterrent — as though its mere existence justified everything that followed.

But this interpretation was hollow. The contract was not negotiated on equal terms; it was imposed. It made Subpostmasters liable for financial shortfalls caused by a system they could not control — namely, the flawed Horizon software. To invoke the contract as a shield was not just misguided; it was a distortion of justice, repurposing legal formality to justify institutional failure.

Thomson’s lack of insight, his emotionally disconnected tone, and his unwillingness to acknowledge the harm done drew visible frustration from both counsel and inquiry chair Sir Wyn Williams. Footage of Nick Wallis interviewing him in his car added another layer — revealing a man who showed no real understanding of the weight of the crisis or the suffering it caused.

Gareth Jenkins: Downplaying the Truth

Gareth Jenkins, the Fujitsu engineer whose flawed evidence played a direct role in the wrongful prosecutions, continued that same pattern of evasion when questioned by Jason Beer KC. Asked to explain his remark that Judge Fraser had “exaggerated” in his findings, Jenkins stumbled and offered no real justification.

His hesitance spoke volumes. Even in hindsight, Jenkins appeared more focused on protecting his professional reputation than confronting the truth. The fact that his evidence was used in trials despite serious questions about its accuracy was bad enough — but his unwillingness to acknowledge Judge Fraser’s thorough and devastating assessment was even worse.

Jenkins had been presented to courts as an “expert witness,” though he had never been formally instructed as such. His evidence lacked the neutrality and independence required by law. That issue would later become a focal point in the grilling of Post Office lawyer Jarnail Singh.

Jarnail Singh: Rewriting History

Singh, a senior lawyer for the Post Office, came under intense questioning from Jason Beer KC. In his written statement, Singh referred to Jenkins as an “expert witness” — a phrase with very specific legal implications. Beer challenged this forcefully, pointing out that Jenkins had never been instructed with the duties of an independent expert and was, in effect, misrepresented in court.

Beer accused Singh of “rewriting history,” and it was hard to argue otherwise. Singh claimed it was simply a choice of words — but the term “expert witness” had not been used in the interest of accuracy. It had been used to blur the truth and clean up the Post Office’s image, even as the lives of innocent people were being destroyed.

Singh’s defence echoed a now-familiar tactic: minimising the significance of damaging evidence by suggesting it was a misunderstanding, a misstatement, or someone else’s responsibility. But by then, the inquiry had heard that tune too many times.

Angela van den Bogerd: The Appearance of Cooperation

Angela van den Bogerd, a longstanding Post Office executive, was also questioned by Edward Henry KC — and her testimony followed the same script of polished, evasive language. She appeared calm, composed, and helpful on the surface, but her answers were carefully curated to avoid true accountability.

Henry pressed her on what she knew, what she did, and when she acted. Her responses, however, were filled with passive constructions and strategic uncertainty:

“It was understood that…”
“I don’t recall exactly…”
“That may have been the case at the time…”

Such phrases do not clarify. They neutralise — erasing the “who” from responsibility and turning solid facts into foggy impressions. As the questioning intensified, Van den Bogerd struggled to maintain coherence. Henry became visibly frustrated, noting how often she sidestepped basic questions and offered vague or non-committal answers.

This was not just defensive behaviour; it was institutional muscle memory. Her approach echoed the same corporate culture that denied problems with Horizon, silenced whistleblowers, and left Subpostmasters to face criminal charges alone.

A Pattern of Language as Defence

Together, these testimonies reveal a shared strategy: language was used not to convey truth, but to shield power. Contracts were treated as moral justification. Courtroom roles were distorted. Criticism was dismissed as exaggeration. And responsibility dissolved into abstract phrases.

This is what makes the Post Office scandal so chilling: it was not just a failure of systems or oversight — it was a failure of honesty, of conscience, and of language itself. Words that should have upheld justice were weaponised to obscure it.

De Taal van Ontkenning

Hoe Instellingen de Waarheid Herschreven om Hun Eigen Belangen te Dienen

Een van de meest verontrustende aspecten van het Post Office-schandaal is hoe taal werd gebruikt — niet om de waarheid te onthullen, maar om deze te verdoezelen. In getuigenis na getuigenis zien we niet alleen slechte besluitvorming, maar ook een consistent streven om het verhaal te herschrijven. Degenen in machtsposities maakten niet zomaar fouten; ze herschreven de realiteit om zichzelf en de instelling te beschermen.

George Thomson: Het Contract als Afschrikmiddel

George Thomson, voormalig hoofd van de National Federation of SubPostmasters (NFSP), rechtvaardigde herhaaldelijk het gedrag van de Post Office door te wijzen op het contract dat Subpostmasters hadden ondertekend. Tijdens een lange en vaak frustrerende kruisverhoor door Edward Henry KC, suggereerde Thomson dat het contract zelf als een soort afschrikmiddel diende — alsof het bestaan ervan alles rechtvaardigde wat er daarna volgde.

Maar deze interpretatie was hol. Het contract was niet op gelijke voet onderhandeld; het werd opgelegd. Het maakte Subpostmasters aansprakelijk voor financiële tekorten veroorzaakt door een systeem dat ze niet konden controleren — namelijk de gebrekkige Horizon-software. Het contract als schild inroepen was niet alleen misplaatst; het was een verdraaiing van de rechtvaardigheid, die juridische formaliteit misbruikte om institutionele falen te rechtvaardigen.

Thomson’s gebrek aan inzicht, zijn emotioneel losgekoppelde toon, en zijn onwil om de schade die was aangericht te erkennen, wekte zichtbare frustratie op bij zowel de advocaat als voorzitter van de inquiry, Sir Wyn Williams. Beelden van Nick Wallis die hem in zijn auto interviewde, voegde een extra laag toe — het onthulde een man die geen werkelijk begrip leek te hebben van de zwaarte van de crisis of het lijden dat het had veroorzaakt.

Gareth Jenkins: De Waarheid Bagatelliseren

Gareth Jenkins, de Fujitsu-engineer wiens gebrekkige bewijs een directe rol speelde in de onterechte vervolgingen, zette hetzelfde patroon van ontwijking voort toen hij werd ondervraagd door Jason Beer KC. Toen hem werd gevraagd om zijn opmerking te verduidelijken dat rechter Fraser “overdreef” in zijn bevindingen, stamelde Jenkins en bood geen echte rechtvaardiging.

Zijn aarzeling zei alles. Zelfs achteraf leek Jenkins meer gefocust op het beschermen van zijn professionele reputatie dan het confronteren van de waarheid. Het feit dat zijn bewijs werd gebruikt in rechtszaken ondanks serieuze twijfels over de nauwkeurigheid ervan, was al slecht genoeg — maar zijn onwil om de grondige en verwoestende beoordeling van rechter Fraser te erkennen, was nog erger.

Jenkins was gepresenteerd als een “deskundig getuige” in de rechtbank, hoewel hij nooit formeel als zodanig was geïnstrueerd. Zijn bewijs ontbrak de neutraliteit en onafhankelijkheid die door de wet vereist werden. Dit probleem zou later een belangrijk punt worden in het kruisverhoor van Post Office-advocaat Jarnail Singh.

Jarnail Singh: Geschiedenis Herschrijven

Singh, een senior advocaat van de Post Office, kwam onder intense ondervraging te staan van Jason Beer KC. In zijn schriftelijke verklaring verwees Singh naar Jenkins als een “deskundig getuige” — een term met zeer specifieke juridische implicaties. Beer betwistte dit krachtig en wees erop dat Jenkins nooit de verplichtingen van een onafhankelijke deskundige had gekregen en feitelijk verkeerd was gepresenteerd in de rechtbank.

Beer beschuldigde Singh ervan “de geschiedenis herschrijven”, en het was moeilijk om anders te argumenteren. Singh beweerde dat het gewoon een kwestie van woordenkeuze was — maar de term “deskundig getuige” was niet gebruikt in het belang van nauwkeurigheid. Het was gebruikt om de waarheid te vertroebelen en het imago van de Post Office op te poetsen, terwijl het leven van onschuldige mensen werd vernietigd.

Singh’s verdediging echoëerde een inmiddels vertrouwde tactiek: het bagatelliseren van de betekenis van schadelijk bewijs door te suggereren dat het een misverstand, een foute uitspraak, of de verantwoordelijkheid van iemand anders was. Tegen die tijd had de inquiry dit deuntje al te vaak gehoord.

Angela van den Bogerd: De Schijn van Medewerking

Angela van den Bogerd, een lange tijd werkende executive bij de Post Office, werd ook ondervraagd door Edward Henry KC — en haar getuigenis volgde hetzelfde script van gepolijste, ontwijkende taal. Ze leek kalm, beheerst en behulpzaam aan de oppervlakte, maar haar antwoorden waren zorgvuldig samengesteld om werkelijke verantwoordelijkheid te vermijden.

Henry drong aan op wat ze wist, wat ze deed en wanneer ze handelde. Haar antwoorden waren echter gevuld met passieve constructies en strategische onzekerheid:

“Het werd begrepen dat…”
“Ik herinner me niet precies…”
“Dat kan op dat moment het geval zijn geweest…”

Dergelijke zinnen verhelderen niet. Ze neutraliseren — ze wissen de “wie” uit de verantwoordelijkheid en veranderen harde feiten in vage indrukken. Terwijl de ondervraging verhevigde, worstelde Van den Bogerd om samenhang te behouden. Henry werd zichtbaar gefrustreerd, omdat ze zo vaak basisvragen uit de weg ging en vage of niet-committale antwoorden gaf.

Dit was niet alleen defensief gedrag; het was institutionele spierherinnering. Haar benadering weerspiegelde dezelfde bedrijfscultuur die problemen met Horizon ontkende, klokkenluiders het zwijgen oplegde en Subpostmasters in hun eentje liet staan met strafrechtelijke aanklachten.

Een Patroon van Taal als Verdediging

Samen onthullen deze getuigenissen een gedeelde strategie: taal werd niet gebruikt om de waarheid over te brengen, maar om macht te beschermen. Contracten werden behandeld als morele rechtvaardiging. Rollen in de rechtszaal werden verdraaid. Kritiek werd afgedaan als overdrijving. En verantwoordelijkheid verdween in abstracte zinnen.

Wat het Post Office-schandaal zo beangstigend maakt, is dat het niet alleen een mislukking van systemen of toezicht was — het was een mislukking van eerlijkheid, van geweten, en van de taal zelf. Woorden die de rechtvaardigheid hadden moeten ondersteunen, werden gebruikt als wapen om het te verdoezelen.