Justice versus Conscience

The Achilles’ heel of justice lies in the grim reality that the system can be manipulated as a plaything, unchecked, on a large scale, and indefinitely. This puts individuals in extraordinary situations that are beyond words, unimaginable to others, and largely unspoken. The consequences are horrific – what is happening is clear and allowed to occur openly.

There is a chain of people who are complicit, willingly or otherwise. What drives such cruelty in these people? It begs the essential question: ‘How is this possible?’ These are individuals who deceive themselves despite the trust and status society places in them.

This indifference extends even to children, who are inherently innocent. Such cases are not exceptions. Can you imagine incarcerating teenagers, knowing they are completely innocent?

Ryan Ferguson’s case comes to mind. During his manipulated interrogation, he stated, ‘I am even innocent of being there.’ Yet, despite this, he spent his entire twenties in prison, only to be exonerated 10 years later. Had they simply examined the so-called witness’s location, they would have realized it was impossible for him to have seen anything. It is troubling that the witness lied so easily, as he later confessed.

The ordeal to free Ryan Ferguson, and others like him, is nothing short of superhuman.

Similarly, consider the Central Park Five: boys aged 14, 15, and 16, who, though innocent, spent 7 years in prison – the 16-year-old for 13 years. By a chance encounter, the real perpetrator confessed, and DNA confirmed the truth.

The essential question remains: Why were they wrongfully imprisoned?

The highly qualified team that interrogated the Central Park Five knew they were innocent. Later, in prison, an official told Yusef Salaam, ‘You are not supposed to be here.’

This case is extensively covered on this website.

When you see familiar cases among the thousands who have been exonerated, you can’t help but wonder: Are you still human if you can do something like that? Consider the cruelty of fabricating a case just to ruin someone’s life.

Take Liam Allan, a 19-year-old criminology student in the UK. He faced a high-profile trial after a baseless accusation. The evidence proving his innocence was on the accuser’s phone, yet it was overlooked. Liam lived in fear for two years until, at the last moment, it was realized the case should never have been pursued. He was on the brink of 10 years in prison and a lifetime on the sexual offenders’ register.

Prosecutor Jerry Hayes called it ‘sheer incompetence.’

These are glaring examples of injustice.

When justice is lax, it breeds a culture where perverse behavior becomes a substitute for normalcy. It’s a thin line where repugnant actions arise.

If there are flaws in the justice system, they must be addressed. One cannot endlessly claim, ‘We must learn from this,’ as a way to mislead the public. Wrongdoing persists, burdening the present as much as the past.

Consider the large-scale British Post Office Scandal – it should never have happened.

In ‘The Inquiry of The British Post Office Scandal,’ Mr. Henry told CEO Paula Vennells: ‘There were so many forks in the road, and each time you took the wrong path.’

The British Post Office Scandal is a monstrous injustice, devoid of conscience.

De Achilleshiel van justitie is de morbide werkelijkheid dat men ongebreideld justitie kan gebruiken als speeltuigje, grootschalig, onbeperkt in tijd, op een wijze die men zich niet kan voorstellen, zodat de getroffene in een uitzonderlijke situatie komt die hijzelf beleeft, iets die niet onder woorden te brengen is én die men zich niet kan voorstellen en waar men niet over spreekt. De gevolgen zijn verschrikkelijk. Men ziet duidelijk wat er gebeurt en het wordt manifest toegelaten.

Er is een ketting van mensen die men kan gebruiken en zich laten gebruiken… Wat gaat er om in die mensen dat ze zo wreed zijn. Je stelt de essentiële vraag: ‘hoe is het mogelijk’. Mensen die zichzelf compleet voor de gek houden, ongeacht status en vertrouwen die de samenleving hen toevertrouwd.

Onverschillig als het een kind  betreft en desbetreffende immanente verantwoordelijkheid ten opzichte van een onschuldig kind. Men kan niet zeggen, het is een uitzondering. Kan men zich voorstellen, dat men tieners opsluit in de gevangenis, wetend dat ze vlekkeloos onschuldig zijn?

Een antwoord van Ryan Ferginson komt nu in mijn gedachten. Hij antwoordde in zijn ondervraging waarin men manipuleerde: “I am even innocent of being there.” Men kon dit niet naast zich neerleggen. Desondanks zat hij zijn volledige twintiger jaren in gevangenis. Hij kwam 10 jaar later vrij en werd geexonneerd. Had men gekeken op de plaats waar een zogenaamde getuige zich bevond, zou men gemerkt hebben dat men het vanop die plaats niet kon gezien hebben. Het is bedenkelijk dat de getuige zomaar gelogen heeft, zoals hij achteraf bekent.

Bemerk, de calvarie die men onderneemt om Ryan Ferginson en in het algemeen, iemand uit de gevangenis vrij te krijgen is boven menselijk.

Van hetzelfde laken broek. De Center Park Five case: jongens van 14, 15 en eentje van 16. Onschuldig  voor 7 jaar in de gevangenis, de jongen van 16 voor 13 jaar.

Bemerk, door een puur toevallige ontmoeting van de 16 jarige met de echte dader in de gevangenis, krijgt de dader wroeging en hij bekent en het DNA heeft uitsluitsel.

De essentiële vraag is: waarom hebben ze dan met zijn vijven onterecht in de gevangenis gezeten.

Het hooggekwalificeerd team die de ondervraging deed van de Center Park Five, wist dat ze onschuldig waren. Achteraf in de gevangenis zei een verantwoordelijke die Jusef Salaam kwam bezoeken: ‘you are not suposed to be here’.

The Center Park Five staat heel uitgebreid op deze website.

De vraag die door je gaat, als je in lijst van duizenden die geexoneerd werden, gekende cases ziet, dan stel je, je de vraag: ben je nog mens als je zoiets uitsteekt? Bedenk de wreedheid die iemand begaat, die zomaar een constructie in elkaar steekt, omdat de glans van het leven die iemand geniet, bij het knippen van de vingers, zomaar zou verdwijnen. Meer is het niet.

Liam Allan, de 19 jarige criminologie student in Groot-Brittannië (vermeldt in de subtitel van elke webpagina) het had de mooiste periode in zijn leven kunnen zijn en dan zomaar en valse beschuldiging, die kant nog wal raakt. Zonder aanleiding, oorzaak of reden. Het werd een high profile case toe het zich voordeed in Groot-Britannië.

Men had het onmiddellijk moeten merken, het stond duidelijk in de download van de telefoon van het meisje die hem valselijk beschuldigde.

Liam heeft 2 jaar in angst geleefd. Het was 1 minuut voor 12 in de rechtszaak, wanneer men plots merkt, het had niet moeten vervolgt worden! Kan men zich zoiets voorstellen.

Liam staat op de drempel om 10 jaar in de gevangenis te verdwijnen en voor het leven op een lijst te komen van seksueel delinquent.
Opmerkelijk procureur Jerry Hays zei, ‘het is niets anders dan pure onbekwaamheid’.

Het zijn de sprekende voorbeelden van een schandvlek op justitie.

Justitie die laks in elkaar zit, creëer je een cultuur waarbij mensen zich pervers gedragen – een substituut voor normaal doen, of met andere woorden, waar mensen heel gewoon kunnen zijn. Het is een dunnen lijn waar weerzinwekkend gedrag ontstaat.

Als het niet goed is bij justitie, hoort dit gezegd te worden. Men kan niet eindeloos zeggen, we moeten daaruit leren. Het is iets die alleen maar gezegd wordt voor de buitenwereld om zand in de ogen te strooien. Men blijft volharden in de boosheid. Het is bijzonder beladen heden. Bemerk, er is niet alleen ‘het beladen verleden’.

Er is de grootschalige British Post Office Scandal. Men moet eerlijk zijn. Het kon zich niet voordoen.

Bemerk desbetreffend in ‘the Inquiry of The British Post Office Scandal’ zei Mr Henry tot de CEO Paula Vennells:

“There were so many forks in the road and each time you took the wrong path”.

De British Post Office Scandal is het monster zonder geweten.