Justice versus Conscience

One of the great and most debated issues of philosophy is whether ethics and the philosophy of morality itself they are merely a subjective matter of individual preferences and opinions. Or if some answers are right and others are wrong.

The fact that we have permanent debates, dating from the beginning of philosophy, leads some people to conclude that, whether great philosophers have debated these questions: justice, rights, well-being, morality and virtue. And they have been debating these issues for centuries, and still haven’t found an answer they agree with.

So, there may not be a right answer, maybe it’s just a matter of preferences and opinions. I do not believe that is a conclusion that we should take, because while it is true that such issues have been debated for a long time, it’s also true that we can’t stop thinking about them, and reflect on them, and try to come up with the right answer.

Whenever people get involved in debates about some serious ethical issue, or issue of justice, they presuppose the possibility that some answers are better than others. Otherwise, the debate would be meaningless if you stop to think. If all moral debates were merely subjective, then the debates would simply consist in the participants declaring their own subjective preferences. As if to say: “I like chocolate ice cream, and the other person likes vanilla”. But this is not the way we do it in ethical and moral discussions or debate. We’re not just declaring our favourite flavour of ice cream, or our opinion about the right way to live.

We are trying to persuade. We are trying to convey arguments that have the potential to persuade our interlocutor. This aspect of the moral debate, that it is invariably persuasive and involves dialogue, suggests that the possibility of better and worse responses should be presupposed by the activity of participating of a moral debate itself.

So, the way I teach and, even in books, the way I write about moral and political philosophy, it is not trying to offer a unique answer, as if I were a pastor. But I try to raise questions, set examples and tell stories that invite students, or readers, to think for themselves.

Not because I don’t think that some answers are better than others, but because I believe that the dialogue process and group argumentation is the only way to try to solve the difference between more or less persuasive reports of justice or well-being.

Een van de grote en meest bediscussieerde vraagstukken van de filosofie is de vraag of ethiek en de filosofie van de moraal zelf louter een subjectieve zaak zijn van individuele voorkeuren en meningen. Of dat sommige antwoorden juist zijn en andere onjuist.

Het feit dat er permanente debatten zijn, die dateren van het begin van de filosofie, brengt sommige mensen tot de conclusie dat grote filosofen over deze vragen hebben gedebatteerd: rechtvaardigheid, rechten, welzijn, moraal en deugd. En zij debatteren al eeuwen over deze kwesties en hebben nog steeds geen antwoord gevonden waar zij het mee eens zijn.

Dus misschien is er geen juist antwoord, misschien is het gewoon een kwestie van voorkeuren en meningen. Ik geloof niet dat we die conclusie moeten trekken, want het is waar dat over dergelijke kwesties al heel lang wordt gedebatteerd, maar het is ook waar dat we niet kunnen ophouden erover na te denken, en erover na te denken, en proberen het juiste antwoord te vinden.

Telkens wanneer mensen zich mengen in debatten over een ernstige ethische kwestie of een kwestie van rechtvaardigheid, veronderstellen zij de mogelijkheid dat sommige antwoorden beter zijn dan andere. Anders zou het debat zinloos zijn, als je er eens over nadenkt. Als alle morele debatten louter subjectief zouden zijn, dan zouden de debatten er gewoon uit bestaan dat de deelnemers hun eigen subjectieve voorkeuren verklaren. Alsof ze willen zeggen: “Ik hou van chocolade-ijs, en de andere persoon houdt van vanille”. Maar zo doen we dat niet in ethische en morele discussies of debatten. Wij verkondigen niet alleen onze favoriete ijssmaak, of onze mening over de juiste manier van leven.

We proberen te overtuigen. We proberen argumenten over te brengen die de potentie hebben om onze gesprekspartner te overtuigen. Dit aspect van het morele debat, dat altijd overtuigend is en dialoog impliceert, suggereert dat de mogelijkheid van betere en slechtere antwoorden verondersteld moet worden door de activiteit van het deelnemen aan een moreel debat zelf.

Dus, de manier waarop ik les geef en, zelfs in boeken, de manier waarop ik schrijf over morele en politieke filosofie, is niet proberen om een uniek antwoord te bieden, alsof ik een dominee ben. Maar ik probeer vragen op te werpen, voorbeelden te geven en verhalen te vertellen die studenten, of lezers, uitnodigen om zelf na te denken.

Niet omdat ik niet denk dat sommige antwoorden beter zijn dan andere, maar omdat ik geloof dat het dialoogproces en groepsargumentatie de enige manier is om te proberen het verschil op te lossen tussen meer of minder overtuigende berichten over rechtvaardigheid of welzijn.