De ‘Kwaadaardige Cultuur’ van de Post Office Vernietigde Levens, Hoorde de Onderzoekscommissie

Mensen werden geruïneerd, mensen gingen failliet, mensen werden gevangengezet – er waren afschuwelijke gevallen van onterechte veroordelingen. Mensen stierven.

De grootste gruwelen ter wereld – de wreedheid van de mens jegens de mens – worden niet veroorzaakt door monsters, storingen of pech, maar door degenen die beweren te handelen in naam van het goede, terwijl ze een verdorven visie op orde afdwingen die geen ruimte laat voor tegenspraak. Wreedheid heeft een menselijk hart.

De waarheid is dat deze tragedie, zoals Mr. Beer al zei, niet over een IT-systeem gaat. Horizon vernietigde de onschuldigen niet. De kwaadaardige cultuur van de Post Office deed dat.

De diepgewortelde minachting van de Post Office voor de Subpostmasters, het vooroordeel tegen hen, de drang naar absolute controle over hen – dat waren de broedplaatsen van deze verschrikkelijke gebeurtenissen. De kiem van deze tragedie ligt in het misbruik van Horizon als wapen van onderdrukking.

Voltaire’s woorden komen in gedachten: “Degenen die je absurditeiten laten geloven, zullen je gruweldaden laten begaan.”

Dit was de absurditeit: het geloof, van bovenaf doorgedrukt van de Raad van Bestuur tot de accountants en onderzoekers, dat Horizon geen tekortfouten kon genereren. Het was onfeilbaar. Er waren geen bugs.

En toen ze op die leugen werden betrapt, vervingen ze die door een nieuw mantra: “Het was robuust, met slechts enkele minuscule uitzonderingen of anomalieën.”

De smekende roep om hulp van de Subpostmasters werd genegeerd. Ze werden gestigmatiseerd als onrustsokers, onbekwaam of oneerlijk. En vervolgens werden ze geïsoleerd en het zwijgen opgelegd – met een leugen.

“Jij bent het. Alleen jij. Jij bent de enige die klaagt over een probleem. Er is niets mis met het systeem.”

Zo’n harteloze houding kwam van de top. Ze luisterden niet, omdat Horizon niet werd ingevoerd om het balanceren voor de Subpostmasters gemakkelijker te maken, maar als een middel om hun rekeningen over te nemen, hen van alle autonomie te beroven en een vorm van totalitaire controle uit te oefenen.

Het was alsof Horizon de trouwe spion van de Post Office was – bij elk filiaal, bij elke balie – die alles feilloos rapporteerde aan het hoofdkantoor. De annexatie van hun rekeningen, het ontzeggen van toegang tot de onderliggende gegevens en uiteindelijk het wegnemen van hun recht om de cijfers aan te vechten, was een moderne vorm van corporale tirannie.

Horizon was een valse god geworden. De wreedheden die volgden waren de onvermijdelijke consequentie van het afdwingen van die dogma’s.

Mensen werden geruïneerd.
Mensen gingen failliet.
Mensen werden gevangen gezet.
Er waren gruwelijke onterechte veroordelingen.
Mensen stierven.

Of de directie en het bestuur vanaf het begin van deze onrechtvaardigheden wisten, is een irrelevante afleiding. Ze hadden het moeten weten of op zijn minst beseffen dat door categorisch te weigeren de mogelijkheid te overwegen dat Horizon fouten kon maken bij tekorten, zij een verschrikkelijk risico creëerden. Het was een recept voor een ramp.

Toen ze eenmaal beseften dat er verschrikkelijke onrechtvaardigheden waren begaan in hun naam, hadden ze een keuze. Maar in plaats van de waarheid onder ogen te zien, sloten ze hun ogen en sloten ze de rijen rond het systeem.

Er heerste een cultuur van minachting. Een cultuur van spot en hoon en zelfs haat jegens de Subpostmasters en hun klachten. Voormalige SPAD’s verwierpen de beschuldigingen van de Subpostmasters als, citaat, ‘de zelfingenomenheid van een aantal onruststokers, ten koste van onze klanten.’ SPAD’s en anderen beweerden dat Subpostmasters ‘levensstijlproblemen’ hadden. Zogenaamde onderzoekers schepten op over het achterhouden van documenten in strijd met de Wet op de Gegevensbescherming, zogenaamd om te bewijzen dat, citaat, ‘er geen verdomde zaak is voor gerechtigheid voor stelende Subpostmasters – ze waren allemaal criminelen.’

En natuurlijk, zoals bij alle culturen, werd dit vooroordeel van bovenaf opgelegd. Paula Vennells verkondigde vroom haar afkeuring over de houding van haar voorganger, Alan Cook, toen hij zei dat ‘subbies met hun handen in de kassa ervoor kiezen om het systeem de schuld te geven wanneer ze een tekort aan contant geld hebben.’ Maar in 2014, ondanks alles wat ze toen wist, schreef mevrouw Vennells minachtend, waaruit bleek dat ze zich eerder verveelde dan verontwaardigd was over de klachten van de Subpostmasters.

Degenen die geen interesse hebben – laat staan nieuwsgierigheid –  voor de wereld buiten hun eigen opvattingen over orde, missen vaak medeleven voor anderen en raken verstoken van empathie. Deze houding en deze vooroordelen waren typerend voor het bestuur, de directie en zelfs Whitehall gedurende deze rampzalige periode. Dit geldt evenzeer voor de advocaten, zowel intern als extern, die deze institutionele ongevoeligheid afdwongen met sluwe tactieken, meedogenloze veronachtzaming van ethische normen en zelfs bedrog.

Dit verschrikkelijke verhaal werpt een schaduw over vrijwel elk aspect van onze samenleving en dwingt ons om alles wat we voorheen over Groot-Brittannië geloofden in twijfel te trekken. Maar dat beseft u al, geachte voorzitter, en ik ben mij ervan bewust dat u nu aanspreken, na jaren van bewijsvoering, ongeveer net zo zinvol is als proberen een dolfijn te leren zwemmen.

U kent uw eigen gedachten, en het is niet aan mij om u te vertellen welke conclusie u moet trekken of hoe u moet denken. Maar u heeft deze vraag meer dan eens gesteld: Is de Post Office het redden waard?

Om die vraag te beantwoorden, verwijs ik naar een ander dier: een vos verliest wel zijn haren, maar niet zijn streken. Of de Post Office het redden waard is, hangt af van de vraag of het veranderd is – of dat zijn karakter, zo vaak kwaadaardig en wraakzuchtig, onveranderlijk is. Wat is de toetssteen, geachte voorzitter? Schadeloosstelling? Het rechtzetten van oude fouten? Echter te laat handelen is ongetwijfeld de maatstaf waarmee u, geachte voorzitter, zult beoordelen of de Post Office zichzelf werkelijk heeft hervormd. Helaas laat de afhandeling van compensatie, zoals u heeft gezien, verliest een vos wel zijn haren, maar niet zijn streken – hij is nog steeds even sluw en gevaarlijk.

De manier waarop de compensatieregeling wordt uitgevoerd, bewijst dat de verwerpelijke eigenschappen van de Post Office niet enkel tot het verleden behoren – ze zijn springlevend en blijven het proces vergiftigen. De smerige trucs van de Post Office gaan onverminderd door, ondanks alle beweringen van het tegendeel, want de Post Office wordt niet gedefinieerd door wat het zegt, maar door wat het doet. En als we kijken naar wat het nu doet, wordt de waarheid pijnlijk duidelijk.

De technocratische eis om vijf deskundige medische rapporten met betrekking tot Janet Skinner’s handicap weerspiegelt de vijandige, mechanische minachting voor haar slachtoffers. De kille afwijzing van de compensatieclaim van G. Ganon is een directe voortzetting van de wrede vernedering van haar overleden echtgenoot. Haar gehele claim werd afgewezen op een technische formaliteit – een beslissing die exact dezelfde houding weerspiegelt als die u zag tijdens de GLO Steering Group-bijeenkomst op 11 september 2017.

In die vergadering werden drie strategieën voorgesteld om, ik citeer, ‘de claims in een positie te dwingen waarin ze opgeven of schikken.’ Eén van deze strategieën werd ‘het uitdunnen van de kudde’ genoemd – een term met een treffend ontmenselijkend karakter, nietwaar?

Ik citeer uit het document: ‘Het uitdunnen van de kudde. We hebben verschillende soorten eisers geïdentificeerd die mogelijk procedurele problemen ondervinden waardoor hun claims kunnen worden afgewezen – eisers die failliete of ontbonden bedrijven vertegenwoordigen, eisers die zelf failliet zijn of eisers die inmiddels zijn overleden.’

De manier waarop de Post Office vandaag G. Ganon behandelt, werd al voorspeld in dit GLO-document, dat nu zeven jaar oud is. Ze blijven ‘de kudde uitdunnen.’

De mentaliteit blijft hetzelfde, en de Post Office bleef ‘de kudde uitdunnen’ met haar absurde eis voor contemporaine documenten, nietwaar? Dit ondanks het feit dat zij wist dat Subpostmasters waren buitengesloten uit hun eigen panden, geen toegang hadden tot hun eigen documenten en dat deze zelfs werden vernietigd.

De eis voor documenten uit die tijd, tijdens het compensatieproces laat zien dat de Post Office elk denkbaar obstakel gebruikt om eerlijke genoegdoening te ontwijken, te minimaliseren of te vertragen. Dit proces werd doelbewust opgesteld slechts enkele maanden na het Common Issues-vonnis, waarin haar schrijnend eenzijdige omkering van de bewijslast en het ontzeggen van documenten aan Subpostmasters aan het licht waren gebracht.

Het feit dat dit proces werd ontworpen met dergelijke eisen voor voor documenten uit die tijd, bewijst dat de Post Office haar manipulatieve praktijken met hetzelfde cynisme voortzet.

Contemporaine documenten tonen aan dat het nog steeds even cynisch en beledigend manipuleert als voorheen. En u zult niet vergeten, geachte voorzitter, dat het meneer Underwood was die die berekende suggestie deed met betrekking tot contemporaine documenten om aanvragen te beperken. Ik kom later in een andere context terug op meneer Underwood als ik daar tijd voor heb, maar hij belichaamt de mentaliteit van manipulatie – en die mentaliteit blijft hetzelfde.

De dubbelzinnige arrogantie die de agressieve rechtszaken aandreef voor Mr. Justice Fraser, voor een jury bij de Guildford Crown Court in 2010, en voor rechter Hay in een proces tussen 2006 en 2007, is nu vervangen door een compensatieproces dat pietluttig, juridisch complex en schrijnend traag is – verstrikt in een uitputtende bureaucratie. Veel eisers geven op, want dat is wat uitputting doet. Je geeft op, je neemt het aanbod dat je krijgt, en je schikt je niet in wat je werkelijk verdient.

Mensen, zoals we vandaag hebben gehoord, zijn gestorven, en meer zullen sterven zonder een fatsoenlijke – laat staan tijdige – vergoeding. Ze worden murw gemaakt door regelingen die op cynische wijze zijn opgezet en meedogenloos worden uitgevoerd. En daarom zullen sommigen uiteindelijk het geld aannemen – niet omdat het eerlijk of volledig is, maar omdat ze de strijd niet langer aankunnen.

Dit is een vernederend proces. Juridische technische details, zonder enige merites, worden willekeurig door de Post Office aangegrepen. U zult in de bijlage van onze schriftelijke verklaringen verwijzingen hebben gezien naar de volstrekt ongegronde terugvorderingsstrategie die de Post Office probeerde toe te passen – een strategie die Lord Dyson resoluut verwierp. Deze ongegronde claims werden gedreven door de dictatoriale overtuiging van de Post Office in haar eigen vermeende rechten.

Zij geloofden dat ze het recht hadden om deze bescheiden bedragen terug te vorderen – bedragen die de Subpostmasters onderling waren overeengekomen en die niets met de Post Office te maken hadden. De mentaliteit blijft hetzelfde.

Was dit niet precies het gedrag dat Lord Justice Coulson beschreef toen hij het verzoek om hoger beroep na het Common Issues-judgement afwees? Hij verklaarde dat de aanvraag van de Post Office – en ik citeer – “gebaseerd is op de premisse dat zij niet verplicht was haar Subpostmasters te behandelen met goed vertrouwen, maar in plaats daarvan het recht had hen op grillige of willekeurige wijze te behandelen, op een manier die niet onbekend zou zijn voor een fabriekseigenaar uit het midden van de Victoriaanse tijd.”

Die gedenkwaardige uitspraak vat niet alleen het groteske machtsonevenwicht van de Post Office samen, maar ook haar onwrikbare overtuiging in haar eigen rechtmatigheid.