Justice versus Conscience

It’s hard to truly grasp the horror of wrongful conviction until you’ve witnessed it firsthand. Cases like those of Lamar Johnson and Michael Morton offer a brutal reminder of the human cost of judicial failure. Lamar Johnson spent 25 years behind bars for a crime he did not commit, and Michael Morton endured the same fate—both men’s lives shattered, not just by the wrongful conviction, but by a system that failed to protect them.

Johnson’s case, built on eyewitness testimony under questionable circumstances, and Morton’s, where exonerating evidence was actively withheld, are stark examples of how the machinery of justice can be manipulated, twisted, and turned into a tool of destruction. For these men, their years of suffering were not just about losing time—it was about the systematic disregard for their innocence. The very thing that was supposed to safeguard them, became their prison.

This is where the line between justice and injustice begins to blur. When the system fails, it doesn’t just “misstep”; it commits an act of profound cruelty. You can’t explain such horror away as mere mistake or oversight—it’s a betrayal of the most basic principles of fairness and truth.

The true cost of wrongful conviction isn’t just the years lost—it’s the destruction of the self. It’s the tearing apart of lives, families, and futures. And it’s only when you find yourself in the same situation—when you are the one who is wrongfully accused, the one whose life is destroyed—that you can truly begin to understand the devastation caused by a justice system that has lost its way.

In these moments, justice becomes something much darker. It becomes the tool of ‘The Banality of Evil’—a phrase coined to describe how systemic failures can turn ordinary people into agents of harm, carrying out wrongs without even questioning them. Justice, when it fails, is no longer about righting wrongs; it becomes a machine that perpetuates harm, a force that destroys lives without remorse or self-awareness.

De Ongeziene Kosten van het Mislukken van de Justitie

Het is moeilijk om de horror van een onterechte veroordeling echt te begrijpen totdat je het zelf hebt meegemaakt. Zaken zoals die van Lamar Johnson en Michael Morton herinneren ons op brute wijze aan de menselijke kosten van gerechtelijke falen. Lamar Johnson bracht 25 jaar door in de gevangenis voor een misdaad die hij niet had begaan, en Michael Morton onderging hetzelfde lot—beide mannen zagen hun levens vernietigd, niet alleen door de onterechte veroordeling, maar door een systeem dat hen niet beschermde.

De zaak van Johnson, die gebaseerd was op ooggetuigenverklaringen onder twijfelachtige omstandigheden, en die van Morton, waar ontlastend bewijs opzettelijk werd verborgen, zijn duidelijke voorbeelden van hoe de machinerie van de justitie gemanipuleerd, verdraaid en veranderd kan worden in een instrument van vernietiging. Voor deze mannen ging het niet alleen om verloren tijd—het ging om de systematische minachting van hun onschuld. Hetzelfde systeem dat hen zou moeten beschermen, werd hun gevangenis.

Dit is het punt waar de lijn tussen gerechtigheid en onrecht begint te vervagen. Wanneer het systeem faalt, gaat het niet om een ‘misstap’; het is een daad van diepgaande wreedheid. Je kunt zo’n horror niet verklaren als een simpele vergissing of een misverstand—het is een verraad aan de meest fundamentele principes van eerlijkheid en waarheid.

De werkelijke kosten van een onterechte veroordeling zijn niet alleen de verloren jaren—het is de vernietiging van het zelf. Het is het uiteenvallen van levens, families en toekomsten. En het is pas wanneer je jezelf in dezelfde situatie bevindt—wanneer jij degene bent die ten onrechte wordt beschuldigd, degene wiens leven wordt vernietigd—dat je werkelijk kunt beginnen te begrijpen welke verwoestingen een rechtssysteem kan aanrichten dat zijn weg kwijt is.

In deze momenten wordt gerechtigheid iets veel duisterders. Het wordt het instrument van ‘De Banaliteit van het Kwaad’—een uitdrukking die werd bedacht om te beschrijven hoe systeemfouten gewone mensen kunnen omzetten in uitvoerders van kwaad, die onrecht plegen zonder zich af te vragen of ze het wel goed doen. Wanneer gerechtigheid faalt, is het niet langer bedoeld om onrecht te herstellen; het wordt een machine die schade aanricht, een kracht die levens zonder berouw of zelfbewustzijn vernietigt.