People were ruined, people were bankrupted, people were imprisoned – there were atrocious miscarriages of justice. People died.

The greatest horrors of the world – man’s cruelty to man – are not caused by monsters, malfunctions, or misfortune, but by those who claim to act in the name of good, enforcing a perverted vision of order that leaves no room for dissent. Cruelty has a human heart.

The truth is that this tragedy, as Mr. Beer has said, is not about an IT system. Horizon did not destroy the innocent. The malignant culture of the Post Office did.

The Post Office’s inveterate contempt for the Subpostmasters, its prejudice against them, its desire for absolute control over them – these were the incubators of these terrible events. The seeds of this tragedy lie in the misappropriation of Horizon as a weapon of domination.

Voltaire’s words come to mind: “Those who can make you believe absurdities will make you commit atrocities.”

The absurdity was the belief – cascading from the top down, from the Board and the Executive to the auditors and the investigators – that Horizon was incapable of generating shortfall errors. It was infallible. There were no bugs.

And when they were caught in that lie, they replaced it with a new mantra: “It was robust, with only a few minuscule exceptions or anomalies.”

The Subpostmasters’ plaintive cries for help were dismissed. They were stigmatized as troublemakers, incompetent, or dishonest. And then, they were isolated and silenced – with a lie.

“It’s you. It’s only you. You’re the only one complaining about a problem. There’s nothing wrong with the system.”

Such heartlessness came from the top. They did not listen because Horizon was not rolled out to make balancing easier for Subpostmasters, but as a means to annex their accounts, deprive them of all autonomy, and exert a degree of totalitarian control.

It was as if Horizon was its faithful spy for the Post Office – at every branch, at every counter – reporting everything back to HQ with unwavering accuracy. The annexation of their accounts, their denial of access to the underlying data, and ultimately, the removal of their right to challenge the figures was a modern form of corporate tyranny.

Horizon had become a false god. The atrocities that followed were the inevitable consequence of enforcing that dogma.

People were ruined.
People were bankrupted.
People were imprisoned.
There were atrocious miscarriages of justice.
People died.

Whether the board and the executive knew of these injustices from the start was an irrelevant diversion. They ought to have known or at the very least appreciated that by refusing to consider the possibility that Horizon might generate shortfall errors, they had created a terrible risk. It was a recipe for disaster.

By the time they realized that terrifying injustices had been inflicted in their name, they had a choice. But instead of facing the truth, they closed their minds and closed ranks around the system.

There was a culture of contempt. A culture of ridicule, and even hatred towards the Subpostmasters and their complaints. Former SPADs derided the Subpostmasters’ allegations as, quote, ‘the self-indulgence of a number of malcontents to the detriment of our customers.’ SPADs and others claimed that Subpostmasters had ‘lifestyle difficulties.’ So-called investigators boasted about retaining documents in breach of the Data Protection Act, supposedly to prove that, quote, ‘there’s no effing case for the justice of thieving Subpostmasters – they were all crooks.’

And of course, like all cultures, this prejudice was top-down. Paula Vennells piously professed her disagreement with the instincts of her predecessor, Alan Cook, when he said that ‘Subbies with their hands in the till choose to blame the system when they’re found short of cash.’ But in 2014, despite everything she then knew, Ms. Vennells wrote disdainfully, showing that she was more bored than outraged by the Subpostmasters’ complaints.

Those who lack interest – let alone curiosity – about the world beyond their own notions of order often lack compassion for others and become devoid of empathy. This attitude and prejudice typified the Board, the Executive, and even Whitehall during this dreadful epoch. It similarly applies to the lawyers, both internal and external, who enforced this corporate psychopathy with ingenuity, ruthless disregard for ethical norms, and even deceit.

This terrible story reflects badly on almost every aspect of our society and forces us to question everything we previously believed about Britain. But you appreciate this already, Sir, and I am conscious that addressing you now, at the end of years of evidence, is about as useful as me presuming to teach a dolphin how to swim.

You know your own mind, and it is not for me to tell you what to conclude or how to think. But you have asked this question more than once: Is the Post Office worth saving?

To answer that, I refer to another mammal: has the leopard changed its spots? Whether the Post Office is worth saving must depend on whether it has changed – or is its character, so often malignant and vindictive, immutable? What is the test, Sir? Compensation? Righting past wrongs? However belatedly is surely the yardstick by which you, Sir, shall judge whether the Post Office has truly reformed itself. Unfortunately, as you have seen, its handling of compensation tells you that the leopard has not changed its spots and remains both cunning and dangerous.

The way compensation is being conducted reveals that the Post Office’s reprehensible traits are not merely historic or confined to the past – they are very much alive and continue to poison the process. The Post Office’s dirty tricks persist, despite all its claims to the contrary, because the Post Office is not defined by what it says, but by what it does. And if we look at what it is doing now, the truth becomes clear.

Its technocratic demands for five expert medical reports concerning Janet Skinner’s disability reflect its adversarial, robotic disdain for its victims. Its heartless rejection of G. Ganon’s compensation claim mirrors the cruel humiliation inflicted upon her late husband. Her entire claim was dismissed on a technicality – a decision that echoes the very same approach you witnessed during the GLO Steering Group meeting on the 11th of September 2017.

In that meeting, three strategies were proposed to, I quote, ‘force the claims into a position where they give up or settle.’ One of these strategies was called ‘thinning the herd,’ which has a rather neat dehumanizing touch, does it not?

I quote from the document: ‘Thin the herd. We’ve identified various types of claimants who might face procedural problems that could lead to their claims being struck out – claimants who are dissolved companies, claimants who are bankrupt, or claimants who are deceased.’

The way the Post Office is treating G. Ganon today was foretold in this GLO document, which is now seven years old. They are still ‘thinning the herd.’

The mindset remains the same, and the Post Office continued ‘thinning the herd’ with its ludicrous demands for contemporaneous documents, did it not? This, despite knowing that it had locked Subpostmasters out of their own premises, denied them access to their own documents, and even shredded them.

The requirement for contemporaneous documents during the compensation process reveals that the Post Office will use any obstacle to evade, minimize, or delay proper restitution. It deliberately crafted this process just months after the Common Issues judgment, which had exposed its appallingly one-sided reverse burden of proof and its denial of documents to Subpostmasters.

The fact that it designed this process based on such demands for contemporaneous documents proves that it continues to manipulate with the same cynical intent cynically and offensively as ever. And you will not forget, sir, that it was Mr. Underwood who made that calculated suggestion concerning contemporaneous documents to limit applications. I will return to Mr. Underwood later in another context if I have time, but he typifies the mindset of manipulation – and that mindset remains the same.

The duplicitous arrogance that animated the aggressive litigation before Mr. Justice Fraser, before a jury at Guildford Crown Court in 2010, and before His Honour Judge Hay at a trial in 2006–2007 has now been superseded by a compensation process that is petty, fogging, legalistic, and cruelly slow—bogged down by attritional bureaucracy. Many claimants surrender, for that is what attrition does. You give up, you take the offer you’re given, and you do not settle for what you truly deserve.

People, as we have heard today, have died, and more will die without proper – let alone prompt – redress. They are worn down by schemes that are cynically devised and brutally operated. And so, therefore, some may take the cash – not because it is fair or full, but because they can no longer face the battle.

This is a demeaning process. Legal technicalities, devoid of merit, are taken up on a whim by the Post Office. You will have seen, in the codicil to our written submissions, reference to the grossly unmeritorious clawback ploy the Post Office attempted – one which Lord Dyson roundly rejected. These spurious claims were driven by the Post Office’s dictatorial belief in its own sense of entitlement. 

They believed they were entitled to claw back these modest sums – sums that the Subpostmasters had agreed upon among themselves and which had nothing to do with the Post Office. The mindset remains the same.

Was this not the very behavior described by Lord Justice Coulson when rejecting leave to appeal after the Common Issues judgment? He stated that the Post Office’s application – and I quote – “is founded on the premise that it was not obliged to treat its Subpostmasters with good faith and was instead entitled to treat them in capricious or arbitrary ways, which would not be unfamiliar to a mid-Victorian factory owner.”

That memorable phrase encapsulates not only the grotesque imbalance of power wielded by the Post Office but also its unshakable belief in its own entitlement.

De ‘Kwaadaardige Cultuur’ van de Post Office Vernietigde Levens, Hoorde de Onderzoekscommissie

Mensen werden geruïneerd, mensen gingen failliet, mensen werden gevangengezet – er waren afschuwelijke gevallen van onterechte veroordelingen. Mensen stierven.

De grootste gruwelen ter wereld – de wreedheid van de mens jegens de mens – worden niet veroorzaakt door monsters, storingen of pech, maar door degenen die beweren te handelen in naam van het goede, terwijl ze een verdorven visie op orde afdwingen die geen ruimte laat voor tegenspraak. Wreedheid heeft een menselijk hart.

De waarheid is dat deze tragedie, zoals Mr. Beer al zei, niet over een IT-systeem gaat. Horizon vernietigde de onschuldigen niet. De kwaadaardige cultuur van de Post Office deed dat.

De diepgewortelde minachting van de Post Office voor de Subpostmasters, het vooroordeel tegen hen, de drang naar absolute controle over hen – dat waren de broedplaatsen van deze verschrikkelijke gebeurtenissen. De kiem van deze tragedie ligt in het misbruik van Horizon als wapen van onderdrukking.

Voltaire’s woorden komen in gedachten: “Degenen die je absurditeiten laten geloven, zullen je gruweldaden laten begaan.”

Dit was de absurditeit: het geloof, van bovenaf doorgedrukt van de Raad van Bestuur tot de accountants en onderzoekers, dat Horizon geen tekortfouten kon genereren. Het was onfeilbaar. Er waren geen bugs.

En toen ze op die leugen werden betrapt, vervingen ze die door een nieuw mantra: “Het was robuust, met slechts enkele minuscule uitzonderingen of anomalieën.”

De smekende roep om hulp van de Subpostmasters werd genegeerd. Ze werden gestigmatiseerd als onrustsokers, onbekwaam of oneerlijk. En vervolgens werden ze geïsoleerd en het zwijgen opgelegd – met een leugen.

“Jij bent het. Alleen jij. Jij bent de enige die klaagt over een probleem. Er is niets mis met het systeem.”

Zo’n harteloze houding kwam van de top. Ze luisterden niet, omdat Horizon niet werd ingevoerd om het balanceren voor de Subpostmasters gemakkelijker te maken, maar als een middel om hun rekeningen over te nemen, hen van alle autonomie te beroven en een vorm van totalitaire controle uit te oefenen.

Het was alsof Horizon de trouwe spion van de Post Office was – bij elk filiaal, bij elke balie – die alles feilloos rapporteerde aan het hoofdkantoor. De annexatie van hun rekeningen, het ontzeggen van toegang tot de onderliggende gegevens en uiteindelijk het wegnemen van hun recht om de cijfers aan te vechten, was een moderne vorm van corporale tirannie.

Horizon was een valse god geworden. De wreedheden die volgden waren de onvermijdelijke consequentie van het afdwingen van die dogma’s.

Mensen werden geruïneerd.
Mensen gingen failliet.
Mensen werden gevangen gezet.
Er waren gruwelijke onterechte veroordelingen.
Mensen stierven.

Of de directie en het bestuur vanaf het begin van deze onrechtvaardigheden wisten, is een irrelevante afleiding. Ze hadden het moeten weten of op zijn minst beseffen dat door categorisch te weigeren de mogelijkheid te overwegen dat Horizon fouten kon maken bij tekorten, zij een verschrikkelijk risico creëerden. Het was een recept voor een ramp.

Toen ze eenmaal beseften dat er verschrikkelijke onrechtvaardigheden waren begaan in hun naam, hadden ze een keuze. Maar in plaats van de waarheid onder ogen te zien, sloten ze hun ogen en sloten ze de rijen rond het systeem.

Er heerste een cultuur van minachting. Een cultuur van spot en hoon en zelfs haat jegens de Subpostmasters en hun klachten. Voormalige SPAD’s verwierpen de beschuldigingen van de Subpostmasters als, citaat, ‘de zelfingenomenheid van een aantal onruststokers, ten koste van onze klanten.’ SPAD’s en anderen beweerden dat Subpostmasters ‘levensstijlproblemen’ hadden. Zogenaamde onderzoekers schepten op over het achterhouden van documenten in strijd met de Wet op de Gegevensbescherming, zogenaamd om te bewijzen dat, citaat, ‘er geen verdomde zaak is voor gerechtigheid voor stelende Subpostmasters – ze waren allemaal criminelen.’

En natuurlijk, zoals bij alle culturen, werd dit vooroordeel van bovenaf opgelegd. Paula Vennells verkondigde vroom haar afkeuring over de houding van haar voorganger, Alan Cook, toen hij zei dat ‘subbies met hun handen in de kassa ervoor kiezen om het systeem de schuld te geven wanneer ze een tekort aan contant geld hebben.’ Maar in 2014, ondanks alles wat ze toen wist, schreef mevrouw Vennells minachtend, waaruit bleek dat ze zich eerder verveelde dan verontwaardigd was over de klachten van de Subpostmasters.

Degenen die geen interesse hebben – laat staan nieuwsgierigheid –  voor de wereld buiten hun eigen opvattingen over orde, missen vaak medeleven voor anderen en raken verstoken van empathie. Deze houding en deze vooroordelen waren typerend voor het bestuur, de directie en zelfs Whitehall gedurende deze rampzalige periode. Dit geldt evenzeer voor de advocaten, zowel intern als extern, die deze institutionele ongevoeligheid afdwongen met sluwe tactieken, meedogenloze veronachtzaming van ethische normen en zelfs bedrog.

Dit verschrikkelijke verhaal werpt een schaduw over vrijwel elk aspect van onze samenleving en dwingt ons om alles wat we voorheen over Groot-Brittannië geloofden in twijfel te trekken. Maar dat beseft u al, geachte voorzitter, en ik ben mij ervan bewust dat u nu aanspreken, na jaren van bewijsvoering, ongeveer net zo zinvol is als proberen een dolfijn te leren zwemmen.

U kent uw eigen gedachten, en het is niet aan mij om u te vertellen welke conclusie u moet trekken of hoe u moet denken. Maar u heeft deze vraag meer dan eens gesteld: Is de Post Office het redden waard?

Om die vraag te beantwoorden, verwijs ik naar een ander dier: een vos verliest wel zijn haren, maar niet zijn streken. Of de Post Office het redden waard is, hangt af van de vraag of het veranderd is – of dat zijn karakter, zo vaak kwaadaardig en wraakzuchtig, onveranderlijk is. Wat is de toetssteen, geachte voorzitter? Schadeloosstelling? Het rechtzetten van oude fouten? Echter te laat handelen is ongetwijfeld de maatstaf waarmee u, geachte voorzitter, zult beoordelen of de Post Office zichzelf werkelijk heeft hervormd. Helaas laat de afhandeling van compensatie, zoals u heeft gezien, verliest een vos wel zijn haren, maar niet zijn streken – hij is nog steeds even sluw en gevaarlijk.

De manier waarop de compensatieregeling wordt uitgevoerd, bewijst dat de verwerpelijke eigenschappen van de Post Office niet enkel tot het verleden behoren – ze zijn springlevend en blijven het proces vergiftigen. De smerige trucs van de Post Office gaan onverminderd door, ondanks alle beweringen van het tegendeel, want de Post Office wordt niet gedefinieerd door wat het zegt, maar door wat het doet. En als we kijken naar wat het nu doet, wordt de waarheid pijnlijk duidelijk.

De technocratische eis om vijf deskundige medische rapporten met betrekking tot Janet Skinner’s handicap weerspiegelt de vijandige, mechanische minachting voor haar slachtoffers. De kille afwijzing van de compensatieclaim van G. Ganon is een directe voortzetting van de wrede vernedering van haar overleden echtgenoot. Haar gehele claim werd afgewezen op een technische formaliteit – een beslissing die exact dezelfde houding weerspiegelt als die u zag tijdens de GLO Steering Group-bijeenkomst op 11 september 2017.

In die vergadering werden drie strategieën voorgesteld om, ik citeer, ‘de claims in een positie te dwingen waarin ze opgeven of schikken.’ Eén van deze strategieën werd ‘het uitdunnen van de kudde’ genoemd – een term met een treffend ontmenselijkend karakter, nietwaar?

Ik citeer uit het document: ‘Het uitdunnen van de kudde. We hebben verschillende soorten eisers geïdentificeerd die mogelijk procedurele problemen ondervinden waardoor hun claims kunnen worden afgewezen – eisers die failliete of ontbonden bedrijven vertegenwoordigen, eisers die zelf failliet zijn of eisers die inmiddels zijn overleden.’

De manier waarop de Post Office vandaag G. Ganon behandelt, werd al voorspeld in dit GLO-document, dat nu zeven jaar oud is. Ze blijven ‘de kudde uitdunnen.’

De mentaliteit blijft hetzelfde, en de Post Office bleef ‘de kudde uitdunnen’ met haar absurde eis voor contemporaine documenten, nietwaar? Dit ondanks het feit dat zij wist dat Subpostmasters waren buitengesloten uit hun eigen panden, geen toegang hadden tot hun eigen documenten en dat deze zelfs werden vernietigd.

De eis voor documenten uit die tijd, tijdens het compensatieproces laat zien dat de Post Office elk denkbaar obstakel gebruikt om eerlijke genoegdoening te ontwijken, te minimaliseren of te vertragen. Dit proces werd doelbewust opgesteld slechts enkele maanden na het Common Issues-vonnis, waarin haar schrijnend eenzijdige omkering van de bewijslast en het ontzeggen van documenten aan Subpostmasters aan het licht waren gebracht.

Het feit dat dit proces werd ontworpen met dergelijke eisen voor voor documenten uit die tijd, bewijst dat de Post Office haar manipulatieve praktijken met hetzelfde cynisme voortzet.

Contemporaine documenten tonen aan dat het nog steeds even cynisch en beledigend manipuleert als voorheen. En u zult niet vergeten, geachte voorzitter, dat het meneer Underwood was die die berekende suggestie deed met betrekking tot contemporaine documenten om aanvragen te beperken. Ik kom later in een andere context terug op meneer Underwood als ik daar tijd voor heb, maar hij belichaamt de mentaliteit van manipulatie – en die mentaliteit blijft hetzelfde.

De dubbelzinnige arrogantie die de agressieve rechtszaken aandreef voor Mr. Justice Fraser, voor een jury bij de Guildford Crown Court in 2010, en voor rechter Hay in een proces tussen 2006 en 2007, is nu vervangen door een compensatieproces dat pietluttig, juridisch complex en schrijnend traag is – verstrikt in een uitputtende bureaucratie. Veel eisers geven op, want dat is wat uitputting doet. Je geeft op, je neemt het aanbod dat je krijgt, en je schikt je niet in wat je werkelijk verdient.

Mensen, zoals we vandaag hebben gehoord, zijn gestorven, en meer zullen sterven zonder een fatsoenlijke – laat staan tijdige – vergoeding. Ze worden murw gemaakt door regelingen die op cynische wijze zijn opgezet en meedogenloos worden uitgevoerd. En daarom zullen sommigen uiteindelijk het geld aannemen – niet omdat het eerlijk of volledig is, maar omdat ze de strijd niet langer aankunnen.

Dit is een vernederend proces. Juridische technische details, zonder enige merites, worden willekeurig door de Post Office aangegrepen. U zult in de bijlage van onze schriftelijke verklaringen verwijzingen hebben gezien naar de volstrekt ongegronde terugvorderingsstrategie die de Post Office probeerde toe te passen – een strategie die Lord Dyson resoluut verwierp. Deze ongegronde claims werden gedreven door de dictatoriale overtuiging van de Post Office in haar eigen vermeende rechten.

Zij geloofden dat ze het recht hadden om deze bescheiden bedragen terug te vorderen – bedragen die de Subpostmasters onderling waren overeengekomen en die niets met de Post Office te maken hadden. De mentaliteit blijft hetzelfde.

Was dit niet precies het gedrag dat Lord Justice Coulson beschreef toen hij het verzoek om hoger beroep na het Common Issues-judgement afwees? Hij verklaarde dat de aanvraag van de Post Office – en ik citeer – “gebaseerd is op de premisse dat zij niet verplicht was haar Subpostmasters te behandelen met goed vertrouwen, maar in plaats daarvan het recht had hen op grillige of willekeurige wijze te behandelen, op een manier die niet onbekend zou zijn voor een fabriekseigenaar uit het midden van de Victoriaanse tijd.”

Die gedenkwaardige uitspraak vat niet alleen het groteske machtsonevenwicht van de Post Office samen, maar ook haar onwrikbare overtuiging in haar eigen rechtmatigheid.