Justice versus Conscience

There comes a moment when reflection is no longer optional — when the facts laid bare by public inquiries, court records, and human testimony demand more than passive observation. This website is not just a collection of stories; it is a lens through which we must confront what justice truly is — and what it fails to be when humanity fades from view.

The words of Adriaan Roland Holst echo this sense of quiet devotion:

“II do not ask for a harvest; I have no barns — I serve in Your name, without possessions — But I am rich in this: That I may guide the plough of Your word” — Adriaan Roland Holst, from: De Ploeger (1920)

In that spirit, this work has never aimed at praise or reward. It exists because silence became complicity. Because behind each legal procedure, each false accusation, each public lie, there was a person — and often, no one stood beside them. From Rickey Jackson to the Subpostmasters in the Post Office scandal, the stories gathered here speak not just of broken systems, but of something deeper: the erosion of menselijkheid — of the human heart in our institutions. This page is the ethical foundation beneath every other. A mirror held up not just to the courts, but to ourselves.

Why This Website Exists

This website began with a single question: How could this happen? But over time, that question changed. It became: Why do we allow it to keep happening? The stories of wrongful convictions, destroyed lives, and institutional denial are not isolated errors. They are symptoms of a deeper problem: a justice system that often protects itself before it protects the truth. A system that demands trust while refusing transparency. A system where power listens only when forced — and only after damage is done. The intention of this site is not to overwhelm, but to awaken. To collect, connect, and confront — through real cases and real consequences — how far justice can drift when it forgets the people it is meant to serve.

What Justice Demands

Justice is not a technical outcome. It is not a verdict on paper. True justice begins with listening — and is carried by accountability, empathy, and courage. It demands that we see people — not numbers, not stereotypes, not inconvenience. It requires a society that values truth more than institutional reputation, and compassion more than control. It calls us not only to correct what went wrong — but to change the conditions that made the wrong possible.

A Society Worth Believing In

If we are to live in a meaningful society, one worth believing in, we must not treat these cases as exceptions, but as warnings. Their pain teaches us something essential: That human dignity must always come before institutional convenience. That truth must be defended, even when it challenges authority. And that justice without humanity is not justice at all. As Alan Bates said, “When the truth comes out, the rest will follow.” But truth must first be allowed to speak — and be heard.

Let Us Not Look Away

The stories shared here are not just tales of injustice — they are calls to conscience. They ask each of us: What will you do when faced with the truth? Will you look away, or will you stand alongside those who suffer in silence? Justice is a living promise. It thrives only when people choose to protect it, to nurture it, and to demand better from themselves and their institutions. The path forward is not easy, but it is necessary. This website stands as a reminder and a challenge: To rebuild justice with humanity at its core. To listen harder. To act braver. To never forget the faces behind the facts. Because in the end, a society’s true measure is found not in its laws or courts, but in how it treats the most vulnerable.

Er komt een moment waarop reflectie niet langer optioneel is — wanneer de feiten, blootgelegd door openbare onderzoeken, gerechtelijke verslagen en menselijke getuigenissen, meer vragen dan passief observeren vereisen. Deze website is niet slechts een verzameling verhalen; het is een lens waardoor we moeten confronteren wat gerechtigheid werkelijk is — en wat ze faalt te zijn wanneer de menselijkheid uit het oog verdwijnt. De woorden van Adriaan Roland Holst echoën dit gevoel van stille toewijding:

“Ik vraag geen oogst; ik heb geen schuren — Ik sta in uwen dienst, zonder bezit — Maar ik ben rijk in dit: Dat ik de ploeg van uw woord mag besturen.”

In die geest heeft dit werk nooit gestreefd naar lof of beloning. Het bestaat omdat zwijgen medeplichtigheid werd. Omdat achter elke juridische procedure, elke valse beschuldiging, elke publieke leugen, een mens stond — en vaak stond er niemand aan hun zijde. Van Rickey Jackson tot de Subpostmasters in het Post Office-schandaal, spreken de verhalen die hier verzameld zijn niet alleen over gebroken systemen, maar over iets diepers: de erosie van menselijkheid — van het menselijke hart binnen onze instellingen. Deze pagina vormt de ethische basis onder alle andere. Een spiegel die we niet alleen aan de rechtbanken, maar ook aan onszelf voorhouden.

Waarom Deze Website Bestaat

Deze website begon met één vraag: Hoe kon dit gebeuren? Maar na verloop van tijd veranderde die vraag. Ze werd: Waarom laten we het steeds weer gebeuren? De verhalen van onterechte veroordelingen, verwoeste levens en institutionele ontkenning zijn geen geïsoleerde fouten. Ze zijn symptomen van een dieper probleem: een rechtssysteem dat vaak zichzelf beschermt voordat het de waarheid beschermt. Een systeem dat vertrouwen eist terwijl het transparantie weigert. Een systeem waar macht alleen luistert wanneer ze gedwongen wordt — en dan vaak pas nadat er schade is aangericht. De bedoeling van deze site is niet om te overweldigen, maar om wakker te schudden. Om te verzamelen, te verbinden en te confronteren — via echte zaken en echte gevolgen — hoe ver gerechtigheid kan afdrijven wanneer ze de mensen die ze moet dienen vergeet.

Wat Gerechtigheid Eist

Gerechtigheid is geen technische uitkomst. Het is geen vonnis op papier. Ware gerechtigheid begint met luisteren — en wordt gedragen door verantwoordelijkheid, inlevingsvermogen en moed. Het eist dat we mensen zien — niet als cijfers, niet als stereotype beelden, niet als last. Het vereist een samenleving die de waarheid hoger waardeert dan de reputatie van instituties, en compassie boven controle. Het roept ons op niet alleen te herstellen wat misging — maar de omstandigheden te veranderen die het misgaan mogelijk maakten.

Een Samenleving Om In Te Geloven

Als we willen leven in een betekenisvolle samenleving, een samenleving waarin we kunnen geloven, mogen we deze gevallen niet als uitzonderingen behandelen, maar als waarschuwingen. Hun leed leert ons iets essentieels: Dat menselijke waardigheid altijd voor institutionele gemakzucht moet gaan. Dat de waarheid verdedigd moet worden, zelfs als ze autoriteit uitdaagt. En dat gerechtigheid zonder menselijkheid geen gerechtigheid is. Zoals Alan Bates zei: “Wanneer de waarheid aan het licht komt, zal de rest volgen.” Maar de waarheid moet eerst mogen spreken — en gehoord worden.

Laten We Niet Wegkijken

De verhalen die hier gedeeld worden zijn niet slechts verhalen over onrecht — het zijn oproepen aan ons geweten. Ze vragen ons allemaal: Wat doe jij als je met de waarheid wordt geconfronteerd? Kijk je weg, of sta je naast hen die in stilte lijden? Gerechtigheid is een levend belofte. Ze bloeit alleen wanneer mensen ervoor kiezen haar te beschermen, te koesteren en beter te eisen van zichzelf en hun instellingen. De weg vooruit is niet makkelijk, maar wel noodzakelijk. Deze website staat als herinnering en uitdaging: Om gerechtigheid te herbouwen met menselijkheid als kern. Om harder te luisteren. Om moediger te handelen. Om de gezichten achter de feiten nooit te vergeten. Want uiteindelijk wordt de ware maat van een samenleving niet gevonden in haar wetten of rechtbanken, maar in hoe zij de meest kwetsbaren behandelt.