Justice versus Conscience

Justice has a dark side; it can be weaponized to inflict immense harm.

This represents the worst manifestation of something that should be utterly impossible – both incomprehensible and inconceivable.

This website stands as evidence of such evil. It’s impossible to ignore this reality when you consider the examples, subjects, and hidden layers detailed across its more than 850 pages.

Justice can become a real, life-threatening danger – an obscure, unimaginable scam, completely detached from any sense of morality, conceived in a state devoid of law and order. In simple terms: there is no case.
For example: Kalief Browder, 16: 3 Years in Hell, Destroyed by Injustice

Only when you experience the devastating effects of such poisonous injustice firsthand do you truly realize the dark side of justice.

This website focuses on extreme cases where justice is deliberately and artificially manipulated — situations so incomprehensible that those targeted clearly do not belong in them. The legal system is failing. Justice becomes a façade, masking actions that have nothing to do with fairness. A law-abiding citizen, living a peaceful life, is suddenly destroyed by a sledgehammer.
Justice and police go off the rails, and despite your innocence, you end up in a deliberately large-scale fraud scheme. This is reminiscent of what sometimes happens to very young children.
The appalling practices against impeccable innocents cut to the bone.

It is intrinsically embedded in the system, and they know it. It has always been this way – a recurring pattern, deeply woven into a broader context of systemic failure. Consider, for example, the Scottsboro Boys from 1931, nearly 100 years ago. History is filled with countless examples of such institutionalized injustices. How is it possible that those responsible feel no shame whatsoever?

Institutionally Wrong

The system was rigged against them because of their race, making the injustice not merely an individual failure but a failure of the entire institution. The same applies to Rosa Parks. Rosa Parks stood against something that was not just morally wrong but also sanctioned by laws and upheld by institutions at the time.

Justice is a double-edged sword.

When honesty disappears, genuine human communication breaks down, and fair judgment becomes impossible. Bad intentions take root.

In the case of Liam Allan, the required disclosure of information was disregarded. In the Post Office scandal, willful blindness led to the wrongful prosecution and conviction of Subpostmasters for theft, despite their innocence. Two hundred and thirty people were unjustly imprisoned, and thousands of lives were deliberately destroyed.

Similarly, NYPD Detective Louis Scarcella is infamous for investigative misconduct that resulted in innocent people being jailed.

The cases like Barry Gibbs. It was all wrong.

“Fooling himself”

Gareth Jenkins is not the only one repeatedly fooling himself in the British Post Office scandal. The words of the parliamentary inquiry into the Saint Omer Affaire d’Outreau, addressed to Judge Fabrice Burgaud, are striking: ‘Mais, c’est quand même impossible.’ This sentiment is tragically echoed in many other wrongful conviction cases – such as that of Robert Jones, who was wrongly imprisoned after a botched robbery in New Orleans in 1992. Despite there being clear evidence that would have exonerated him, he was still convicted and sentenced to years in prison. This was a case where truth and justice were disregarded, and a man’s life was upended because the very system meant to protect him failed.

Even more revealing is the role of the lawyer who hid during the investigation into Robert Jones’ case, refusing to take responsibility for the injustice unfolding. In both the Post Office scandal and the case of Robert Jones, individuals in power chose to ignore the truth, deceive themselves, and protect their own interests. Their actions resonate far beyond the courtroom – they are a stark reminder of how systems, when unchecked, can systematically crush the lives of the innocent.

As in the case of the mentally handicapped individuals whose stories are too often overlooked in legal systems, we see a recurring pattern of self-deception, ignorance, and injustice. Lives are destroyed in the name of “justice” while those responsible hide in the shadows, as if the consequences of their actions will not reach them. The Post Office scandal, like so many other cases of wrongful conviction, asks an uncomfortable question: How much longer can we allow this to continue?

It would be wise to reflect on the two bullet points at the top of the page Unveiling What Really Happened:

Justitie heeft een schaduwzijde; het kan worden gebruikt om iemand te verbrijzelen.
Het is de ergste vorm van absoluut kwaad. Het is onbegrijpelijk, onvoorstelbaar.

De website is het bewijs. Je kunt het niet negeren als je de voorbeelden, onderwerpen en de gelaagdheid ziet op de meer dan 840 pagina’s.

Justitie kan levensbedreigend zijn – een kluwen van bedrog, volledig losgekoppeld van de werkelijkheid, geconcipieerd in een staat zonder recht en orde. Om het simpel te zeggen: er is geen zaak.
Bijvoorbeeld: Kalief Browder, 16: 3 Jaar in de Hel, Vernietigd door Onrecht.

Pas wanneer je zelf in zo’n situatie terechtkomt, besef je wat het is.

De website gaat over extreme gevallen. Een kluwen van bedrog. Onbegrijpelijk wanneer je er niet in thuishoort. De rechtsorde faalt. Justitie wordt een façade voor iets dat er niets mee te maken heeft. Gezagsgetrouwe burgers in de glans van het leven worden plotseling met een moker vernietigd. Justitie en politie ontsporen, en ondanks je onschuld beland je in een bewust grootschalig fraudecircuit. Dit doet denken aan wat soms gebeurt bij erg jonge kinderen.
De weerzinwekkende praktijken tegen onberispelijke onschuldigen gaan door merg en been.

Het is intrinsiek verankerd in het systeem en dat weten ze. Het is altijd zo geweest; het is een patroon, onderdeel van een grotere context. Denk bijvoorbeeld aan de Scottsboro Boys van ongeveer 100 jaar geleden in 1931. De geschiedenis biedt talloze voorbeelden van dit soort onrecht. Hoe is het mogelijk dat er helemaal geen schaamte is?

Institutioneel Fout
Kort samengevat was het systeem tegen hen opgezet vanwege hun ras, waardoor het onrecht niet alleen een individueel falen was, maar een falen van het gehele instituut. Hetzelfde geldt voor Rosa Parks. Rosa Parks verzette zich tegen iets dat niet alleen moreel onjuist was, maar ook werd ondersteund door wetten en instituties in die tijd.

Wanneer eerlijkheid verdwijnt, stort menselijke communicatie in en wordt rechtvaardig oordelen onmogelijk. Slechte intenties krijgen de overhand. Justitie is een tweesnijdend zwaard: onschuldigen krijgen de schuld van iets wat ze niet hebben gedaan.

In het geval van Liam Allan werd het verplicht uitwisselen van informatie (disclosure of information) genegeerd. Bij het Post Office-schandaal was er sprake van kwaad opzet, wat leidde tot de vervolging en veroordeling van Subpostmasters voor diefstal, terwijl zij onschuldig waren. Tweehonderddertig mensen werden onterecht opgesloten, en duizenden levens opzettelijk verwoest.

NYPD-detective Louis Scarcella was berucht om zijn bedenkelijke praktijken, waarmee hij onschuldige mensen in de gevangenis deed belanden. Bij Barry Gibbs. Het was allemaal verkeerd.

“Zichzelf voor de gek houden”
Gareth Jenkins is niet de enige die zichzelf herhaaldelijk voor de gek houdt in het Post Office-schandaal. De woorden van de parlementaire onderzoekscommissie in de Saint Omer Affaire d’Outreau, gericht aan rechter Fabrice Burgaud, zijn treffend: ‘Mais, c’est quand même impossible.’ Dit gevoel wordt tragisch herhaald in vele andere gevallen van onterechte veroordelingen – zoals dat van Robert Jones, die ten onrechte werd gevangengezet na een mislukte overval in New Orleans in 1992. Ondanks het feit dat er duidelijk bewijs was dat hem had kunnen vrijpleiten, werd hij toch veroordeeld en tot jaren gevangenisstraf veroordeeld. Dit was een zaak waarin waarheid en gerechtigheid werden genegeerd, en het leven van een man werd verwoest omdat het systeem dat hem moest beschermen faalde.

Nog onthullender is de rol van de advocaat die zich verstopte tijdens het onderzoek naar de onterechte veroordeling van Robert Jones, en weigerde verantwoordelijkheid te nemen voor de onrechtvaardigheid die zich voltrok. Zowel in het Post Office-schandaal als in de zaak van Robert Jones kozen mensen in machtige posities ervoor de waarheid te negeren, zichzelf voor de gek te houden en hun eigen belangen te beschermen. Hun acties reiken verder dan de rechtszaal – ze zijn een schrijnende herinnering aan hoe systemen, wanneer ze niet worden gecontroleerd, systematisch de levens van onschuldige mensen kunnen verwoesten.

Zoals in het geval van de geestelijk gehandicapte individuen wiens verhalen te vaak over het hoofd worden gezien in juridische systemen, zien we een terugkerend patroon van zelfbedrog, onwetendheid en onrecht. Levens worden verwoest in de naam van “gerechtigheid” terwijl degenen die verantwoordelijk zijn zich verbergen in de schaduwen, alsof de gevolgen van hun acties hen niet zullen bereiken. Het Post Office-schandaal, zoals zoveel andere gevallen van onterechte veroordeling, roept een ongemakkelijke vraag op: Hoe lang kunnen we dit nog laten doorgaan?

Het zou verstandig zijn om na te denken over de twee punten bovenaan de pagina Unveiling What Really Happened.