Justice versus Conscience

When Justice Fails, Silence Isn’t Neutral

Deliberately withholding information within a justice system is not a technical flaw — it is a moral failure. What I’ve long called a kind of mental blurring, a fogging of judgment — a narrowing of perspective reflects a deeper refusal: the unwillingness to truly see the people who are suffering under systems they clearly do not belong in. These are not isolated cases or statistical errors. They are human beings who find themselves trapped — without cause, without reason — in a process that claims to stand for fairness.

To ignore the shortcomings of justice is to prolong harm. It is not elitist to confront falsehoods. As one voice puts it clearly: “It is not elitist to call people out for holding on to lies.” When cases go wrong because institutions fail, those failures must be open to examination. That is not an attack on the system — it is an act of care for what justice is meant to be.

To name what others ignore is not a small act — it is a defining moment. It transforms a blind spot into a public conversation, a silence into a question that can no longer be avoided. The cases shown on this page, from Rob’s wrongful imprisonment to Eleanor Williams’ media trial, reveal how destructive systems remain unchallenged when no one dares to speak. Alan Bates refused to look away. While those in power turned a blind eye to obvious flaws in the Horizon software — even after expert warnings — he chose the harder path of common sense, persistence, and moral clarity. That act of resistance, of not accepting the unacceptable, is what saved the truth from vanishing. It always starts with someone willing to say: this is not right.

As soon as injustice becomes visible, responsibility arises. Not only for judges or politicians, but for each of us who sees, listens, and understands what is happening. Silence is no longer ignorance — it then becomes a choice. The power of public silence lies not only in what is left unsaid, but in what continues to happen because of it. That is why making these issues discussable is not a luxury or a moral hobby, but a necessary act of human solidarity. Only by acknowledging what is wrong can we begin to change it.

Een kwestie die niet gezien mag worden

Als Justitie faalt, is stilzwijgen niet neutraal – de stilte is hinderlijk

Moedwillig informatie achterhouden binnen het rechtssysteem is geen technisch mankement — het is een moreel falen. Wat ik sinds lang verdwazing of het verengen noem, weerspiegelt een diepere weigering: het onvermogen om werkelijk de mensen te zien die lijden onder systemen waar ze duidelijk niet thuishoren. Dit zijn geen geïsoleerde gevallen of statistische fouten. Het zijn mensen die zonder reden, zonder aanleiding, gevangen zitten in een proces dat juist voor rechtvaardigheid zou moeten staan.

Het negeren van tekortkomingen binnen justitie betekent het verlengen van het onrecht. Het is niet elitair om leugens aan te spreken. Zoals iemand het treffend zei: “Het is niet elitair om mensen aan te spreken op het aanhangen van leugens.” Wanneer zaken mislopen door institutioneel falen, moeten deze tekortkomingen bespreekbaar zijn. Dat is geen aanval op het systeem, maar een daad van zorg voor wat rechtvaardigheid behoort te zijn.

Iets benoemen wat anderen negeren is geen kleine daad — het is een keerpunt. Het verandert een blinde vlek in een maatschappelijk gesprek, en doorbreekt een stilte die te lang ongemoeid is gelaten. De voorbeelden op deze pagina, van Robs onterechte veroordeling tot het mediaproces rond Eleanor Williams, laten zien hoe vernietigende systemen blijven voortbestaan zolang niemand durft te spreken. Alan Bates weigerde weg te kijken. Terwijl de machthebbers de duidelijke gebreken in de Horizon-software negeerden — zelfs na waarschuwingen van experts — koos hij voor de moeilijkere weg: die van gezond verstand, volharding en morele helderheid. Die daad van verzet, van het onaanvaardbare niet aanvaarden, heeft de waarheid gered van de vergetelheid. Het begint altijd met iemand die durft te zeggen: dit klopt niet.

Zodra onrecht zichtbaar wordt, ontstaat ook verantwoordelijkheid. Niet alleen bij rechters of politici, maar bij ieder van ons die ziet, luistert, en begrijpt wat er gebeurt. Stilte is niet langer onwetendheid — het is dan een keuze. De kracht van publieke stilte ligt niet alleen in wat er níét wordt gezegd, maar in wat daardoor blijft doorgaan. Daarom is het bespreekbaar maken van deze kwesties geen luxe of morele hobby, maar een noodzakelijke daad van menselijke solidariteit. Alleen als we erkennen wat misgaat, kunnen we iets veranderen.