Justice versus Conscience

Justice is often portrayed as a pure and impartial ideal. But in reality, it is shaped by systems that can be deeply flawed — where language obscures, and where truth is filtered through rules that often serve power rather than people. In this landscape, it is not the system that ensures justice, but the courage and values of individuals like Jo Hamilton and Liam Allan — people who stood for what was right, even when everything was stacked against them. Their stories remind us that justice needs more than rules — it needs humanity.

In the cases of Jo Hamilton and Liam Allan, it should have been impossible for things to go so far. Even when mistakes are made, the truth has a way of emerging — especially when it is black and white. Yet, despite their honesty, their decency, and the complete lack of evidence that could justify such accusations, the system continued its path. It becomes clear that people of good values were not just overlooked — they were actively disregarded. To accuse them with absurdities is not just a failure of judgment; it is a failure of humanity.

What does it mean to “balance justice” when someone like Jo Hamilton is told to plead guilty just to stay out of prison — even when there is no real case against her? When the Federation recommends a criminal lawyer, and the lawyer plays the game rather than stopping it, something fundamental has gone wrong. The truth never reached the judge. The full story was never told. And Jo — a person of quiet strength and decency — was left to carry a false conviction just to survive. This isn’t justice being balanced. This is the innocent being forced to perform in a system that knows it is wrong, but keeps going anyway.

That mistakes can happen is part of being human. But what happened to Jo Hamilton, Liam Allan, and others like them was not a mistake in the usual sense — it was something far worse. When innocent people are knowingly cornered, pressured into false confessions, or treated as if their goodness and integrity don’t matter, then we are no longer in the realm of human error. We are in the realm of the impossible — the place where justice itself turns against the very people it was meant to protect.

We must be careful not to let justice become nothing more than a situation where people are set against each other — as if truth can only emerge through conflict. What matters is that space exists where things can truly be spoken about, where honesty is not punished but welcomed. Justice should never silence. It should listen. It should allow people to name what happened — without fear, without games, and without being forced to accept lies just to avoid worse consequences.

We’ve shown that:

• It is impossible that a system sacrifices innocent people knowingly (How the system knowingly sacrificed the innocent).

• It is impossible that absurdities replace truth and yet are defended in official settings (So Far from the Truth: Beyond Absurdity, Inhuman Cruelty).

• It is impossible that language is used not to reveal, but to hide, blur, and avoid reality (Language to Avoid or Hide the Truth).

• It is impossible that good people like Jo Hamilton and Liam Allan are made to plead guilty — not because of truth, but because of pressure, fear, and systemic coldness.

• It is impossible that a legal process becomes so disconnected from human conscience that it treats people as objects in a game.

By showing these impossibilities, we have made the truth visible.

Na alles wat is blootgelegd, gaat het niet langer om vergissingen — het gaat om onmogelijkheid.

Gerechtigheid wordt vaak voorgesteld als een zuiver en onpartijdig ideaal. Maar in werkelijkheid wordt zij gevormd door systemen die diep gebrekkig kunnen zijn — waar taal verhult, en waar waarheid wordt gefilterd door regels die vaker de macht dienen dan de mens. In dat landschap is het niet het systeem dat gerechtigheid garandeert, maar de moed en de waarden van individuen zoals Jo Hamilton en Liam Allan — mensen die bleven staan voor wat juist was, zelfs toen alles tegen hen werkte. Hun verhalen herinneren ons eraan dat gerechtigheid meer nodig heeft dan regels — ze heeft menselijkheid nodig.

In de zaken van Jo Hamilton en Liam Allan had het onmogelijk zover mogen komen. Zelfs als er fouten worden gemaakt, komt de waarheid meestal aan het licht — zeker als het zwart-op-wit is. Toch bleef het systeem doorgaan, ondanks hun eerlijkheid, hun integriteit, en het volledige gebrek aan bewijs dat zulke beschuldigingen kon rechtvaardigen. Het wordt duidelijk: mensen met goede waarden werden niet alleen genegeerd — ze werden actief terzijde geschoven. Hen beschuldigen met absurditeiten is niet alleen een beoordelingsfout; het is een mislukking van onze menselijkheid.

Wat betekent het om gerechtigheid “in balans te brengen” wanneer iemand als Jo Hamilton wordt geadviseerd schuld te bekennen — enkel om uit de gevangenis te blijven — terwijl er geen enkele echte zaak tegen haar was? Wanneer de Federatie een strafrechtadvocaat aanbeveelt, en die advocaat het spel meespeelt in plaats van het te stoppen, dan is er iets fundamenteels misgegaan. De waarheid bereikte de rechter nooit. Het volledige verhaal werd nooit verteld. En Jo — een vrouw van stille kracht en waardigheid — bleef achter met een valse veroordeling, enkel om te overleven. Dit is geen gerechtigheid in balans. Dit is de onschuldige die gedwongen wordt mee te doen in een systeem dat weet dat het fout zit, maar toch doorgaat.

Dat er fouten kunnen gebeuren is menselijk. Maar wat Jo Hamilton, Liam Allan en anderen zoals zij is overkomen, was geen gewone fout — het was iets veel ernstigers. Wanneer onschuldige mensen bewust in het nauw worden gedreven, onder druk worden gezet om valse bekentenissen af te leggen, of worden behandeld alsof hun goedheid en integriteit er niet toe doen, dan bevinden we ons niet langer in het domein van menselijke vergissingen. Dan bevinden we ons in het domein van het onmogelijke — daar waar gerechtigheid zich tegen de mensen keert die ze zou moeten beschermen.

We moeten waken voor het idee dat gerechtigheid niets meer is dan een situatie waarin mensen tegenover elkaar worden gezet — alsof waarheid alleen kan ontstaan via conflict. Wat ertoe doet, is dat er ruimte bestaat waar dingen werkelijk uitgesproken mogen worden, waar eerlijkheid niet wordt afgestraft, maar verwelkomd. Gerechtigheid zou nooit mogen zwijgen. Ze zou moeten luisteren. Ze zou mensen de kans moeten geven om te benoemen wat er is gebeurd — zonder angst, zonder spelletjes, en zonder gedwongen te worden om leugens te aanvaarden, enkel om erger te vermijden.

We hebben laten zien dat:

• Het onmogelijk is dat een systeem bewust onschuldige mensen opoffert (Hoe het systeem bewust de onschuldigen opofferde).
• Het onmogelijk is dat absurditeiten de waarheid vervangen en toch in officiële kringen worden verdedigd (Zo Ver van de Waarheid: Voorbij Absurditeit en Onmenselijke Wreedheid).
• Het onmogelijk is dat taal niet wordt gebruikt om te onthullen, maar om te verhullen, te vervagen en de werkelijkheid te ontwijken (Taal om de Waarheid te Vermijden of te Verstoppen).
• Het onmogelijk is dat goede mensen zoals Jo Hamilton en Liam Allan schuld bekennen — niet vanwege de waarheid, maar door druk, angst en systemische kilte.
• Het onmogelijk is dat een juridisch proces zo losraakt van het menselijk geweten dat het mensen behandelt als objecten in een spel.

Door deze onmogelijkheden zichtbaar te maken, hebben we de waarheid zichtbaar gemaakt.