Justice versus Conscience

When we talk about cruelty having a human heart, we are acknowledging that the capacity for harm, even extreme harm, exists within humans. But the question is, how do we reconcile this with the idea of moral responsibility and evil?

People who destroy lives, manipulate, or abuse others, especially vulnerable individuals like children, are engaging in actions that should be recognized for what they are — evil actions. Whether or not we label them as bad people is often tied to how we define moral culpability, and how we consider their intent and actions.

When someone behaves like a psychopath — lacking empathy, showing no remorse, and using manipulative tactics to hurt others — it can make us wonder: Can they really be considered a “good” person, even if they don’t consider themselves bad?

Psychopathy can manifest in individuals who, despite having the capacity for empathy, choose not to feel it or actively ignore the pain they cause others. And the more you dig into it, the clearer it becomes that psychopathic behaviour, in a moral and ethical sense, should be recognized as deeply wrong.

Take the example of Ghislaine Maxwell and Jeffrey Epstein: they knowingly groomed, manipulated, and trafficked children, destroying their innocence, without remorse. The fact that they didn’t think of themselves as “bad people” doesn’t change the irrefutable damage they caused.

Even in cases like Gareth Jenkins or Paula Vennells, while they may not be “psychopaths” in the clinical sense, their cold, unfeeling response to the suffering of innocent people — the Subpostmasters — shows a severe disconnection from human empathy. They acted with willful ignorance, and protected the system that crushed lives, even though they knew the truth.

So, yes, in a moral sense, someone who causes deliberate harm, manipulates others, and shows no remorse for their actions can be considered a bad person. The difference is that they often justify their actions, by claiming it was part of their job, or they were just “doing what they had to do.”

Ultimately, cruelty is always a choice — and when people choose cruelty and harm, regardless of their excuses, they are crossing a moral line that puts them in the realm of bad people, regardless of how they choose to see themselves.

Wanneer we praten over wreedheid die een menselijk hart heeft, erkennen we dat de mogelijkheid om schade te veroorzaken, zelfs extreme schade, eigen is aan de mens.

Mensen die levens vernietigen, manipuleren of anderen misbruiken, vooral kwetsbare individuen zoals kinderen, begaan daden die moeten worden erkend voor wat ze zijn — kwade daden. Of we ze nu als slechte mensen labelen, hangt vaak af van hoe we morele schuld definiëren en hoe we hun bedoelingen en acties beschouwen.

Wanneer iemand zich gedraagt als een psychopaat — zonder empathie, zonder berouw, en manipulatieve tactieken gebruikt om anderen pijn te doen — kunnen we ons afvragen: kunnen zij echt als ‘goede’ mensen worden beschouwd, zelfs als ze zichzelf niet als slecht beschouwen?

Psychopathie kan zich manifesteren bij individuen die, ondanks de capaciteit voor empathie, ervoor kiezen het niet te voelen of actief de pijn die ze anderen toebrengen negeren. En hoe verder je erin graaft, hoe duidelijker het wordt dat psychopathisch gedrag, in morele en ethische zin, herkend moet worden als diep verkeerd.

Neem het voorbeeld van Ghislaine Maxwell en Jeffrey Epstein: zij manipuleerden, groomden en verhandelden kinderen, vernietigden hun onschuld, zonder berouw. Het feit dat zij zichzelf niet als “slechte mensen” beschouwden, verandert niets aan de onmiskenbare schade die zij hebben aangericht.

Zelfs in gevallen zoals Gareth Jenkins of Paula Vennells, hoewel zij misschien geen “psychopaten” zijn in de klinische zin, toont hun koude, gevoelloze reactie op het lijden van onschuldige mensen — de Subpostmasters — een ernstige ontkoppeling van menselijke empathie. Ze handelden met willige onwetendheid, en beschermden het systeem dat levens verwoestte, ondanks dat ze de waarheid kenden.

Dus ja, in morele zin, kan iemand die opzettelijk schade aanricht, anderen manipuleert en geen berouw toont voor zijn daden, worden beschouwd als een slecht persoon. Het verschil is dat ze vaak hun daden rechtvaardigen door te beweren dat het onderdeel van hun werk was, of dat ze gewoon “doen wat ze moesten doen.”

Uiteindelijk is wreedheid altijd een keuze — en wanneer mensen wreedheid en schade kiezen, ongeacht hun excuses, doen ze een morele stap over die hen in het domein van slechte mensen plaatst, ongeacht hoe ze zichzelf zien.

Uiteindelijk is wreedheid altijd een keuze — en wanneer mensen wreedheid en schade kiezen, ongeacht hun excuses, overtreden ze een morele grens die hen in het domein van slechte mensen plaatst, ongeacht hoe ze zichzelf zien.