Omwille van kinderogen Een stille overdenking over kind-zijn, vertrouwen en de wereld die we vormen — of laten afbrokkelen.
A quiet reflection on childhood, trust, and the world we choose to build — or break.
Page Description
A quiet reflection on childhood, innocence, and the quiet glow of life — and why we must protect what is good, for the sake of innocent eyes.
Zo puur als de glimlach die oplicht in kinderogen,
O mijn God — niets op aarde tilt mijn ziel zo hoog,
Als de onschuldige lach van een kind.
Wat zou het leven wonderlijk kunnen zijn,
Als harde harten zouden leren voelen,
En de strijd zouden staken,
Omwille van die onschuldige kinderogen.
In the noise of the world — its judgments, its mistakes, its relentless systems — something fragile still glows in the background.
You see it in a baby who smiles from across a room.
In a toddler waving from a pushchair as the bus goes by.
In groups of children on summer mornings, travelling in school uniforms, full of curiosity and joy.
They do not know the weight of the world yet — and in their unknowing, they remind us of something deeper than politics, law, or power.
The glow of life, in its most natural state.It is for them — for their eyes, their openness, their unspoiled trust — that we must ask what kind of world we are building.
And what we choose to look away from.
Omwille van kinderogen
In het lawaai van de wereld — haar oordelen, haar fouten, haar onverbiddelijke systemen — blijft iets kwetsbaars op de achtergrond gloeien.
Je ziet het in een baby die glimlacht vanop afstand.
In een peuter die zwaait vanuit de kinderwagen als de bus passeert.
In groepen kinderen op zomerochtenden, in schooluniform, vol nieuwsgierigheid en levensvreugde.
Ze kennen het gewicht van de wereld nog niet — en juist in dat niet-weten herinneren ze ons aan iets dat dieper gaat dan politiek, recht of macht.
De gloed van het leven, in zijn meest natuurlijke vorm.Het is voor hen — voor hun ogen, hun openheid, hun ongerepte vertrouwen — dat we ons moeten afvragen welk soort wereld we aan het bouwen zijn.
En waar we liever van wegkijken.
🕊️
The world children grow into is shaped not only by what we build, but also by what we allow to break.
When truth is ignored, when justice is delayed, when silence is chosen over courage — it is not only the present that suffers.
It is their future, and the trust in us that quietly dissolves.For the sake of innocent eyes, we must not look away.
🕊️
🕊️
De wereld waarin kinderen opgroeien, wordt niet alleen gevormd door wat we bouwen, maar ook door wat we laten afbreken.
Wanneer waarheid wordt genegeerd, gerechtigheid wordt uitgesteld, en stilte verkozen boven moed — dan lijdt niet alleen het heden.
Dan verdwijnt ook hun toekomst, en het stille vertrouwen dat zij in ons stellen.Omwille van kinderogen mogen we niet wegkijken.
🕊️
Reflecties over onschuld, vertrouwen en het stille licht van het leven.
Er is een bijzondere helderheid in de ogen van een kind — een openheid onberoerd door bitterheid, een stille hoop die nog gelooft in het goede.
Deze pagina is een eerbetoon aan die blik, een herinnering aan de kwetsbare schoonheid die we moeten beschermen in een wereld die te vaak wordt overschaduwd door moeilijkheden en verlies.
Reflections on innocence, trust, and the quiet light of life.
There is a unique clarity in the eyes of a child — an openness untouched by bitterness, a quiet hope that still believes in goodness.
This page is a tribute to that gaze, a reminder of the fragile beauty we must protect in a world too often clouded by hardship and loss.
🌱 And a possible full sentence:
There is a kind of harmony in life that reveals itself in the smallest moments — a baby laughing from across a room, a child waving at a stranger, a group of schoolchildren at the station bursting with curiosity.
For the sake of innocent eyes, we must remember what kind of world we are shaping — and for whom.
Er is een soort harmonie in het leven die zich toont in de kleinste momenten — een baby die lacht vanop afstand, een kind dat zwaait naar een voorbijganger, een groep schoolkinderen op het station vol nieuwsgierigheid.
Omwille van kinderogen moeten we blijven beseffen welk soort wereld we aan het vormen zijn — en voor wie.